Πώς την πέφτουν και πώς χωρίζουν τα ζώδια

ΚΡΙΟΣ

Πέσιμο: «Ένα είναι σίγουρο για τον Κριό, άντρα ή γυναίκα. Δεν πάσχει από αυτοπεποίθηση. Ένα κριάρι θα σε σταμπάρει από την αρχή, πάντα χαίρεται να διακρίνει τους θαυμαστές του. Θα σε προσεγγίσει με κάτι σαν αυτό: «Πρόσεξα ότι εδώ και πολλή ώρα με καρφώνεις έντονα. Δε σ' αδικώ. Σήμερα είμαι ένας κούκλος.»

Ατάκα χωρισμού: «Το ξέρω, θα σου είναι πολύ δύσκολο. Θα σου λείπω, θα υποφέρεις και ενδεχομένως θα πέσεις και στα ναρκωτικά. Δε γίνεται όμως αλλιώς. Φεύγω. Τώρα μπορείς να αυτοκτονήσεις.»

ΤΑΥΡΟΣ

Πέσιμο: Η ώρα θα κυλήσει αργά με έναν Ταύρο. Τις πρώτες 2 ώρες θα κοιτάζει. Μετά από κανένα 4ωρο θα κοιτάζει πιο έντονα. Πάνω στο 6ωρο θα έχει κλείσει το μαγαζί και θα έχεις πάει για ύπνο. Τελοσπάντων, όταν αποφασίσει να μιλήσει, τα λέει καλά.

Ατάκα χωρισμού: «Μήπως να το ξανακοιτούσαμε; Ίσως πρέπει να το ξανασκεφτούμε. Πάμε για κάνα καφέ να το ξανασυζητήσουμε;»

ΔΙΔΥΜΟΙ

Πέσιμο: Το πιο επικοινωνιακό ζώδιο, όλου του ζωδιακού κύκλου. Το ότι θα έρθει να σου μιλήσει είναι σίγουρο. Απλά πριν θα κάνει μια στάση να χαιρετήσει κάτι φίλους από το στρατό, άλλη μια για μια ξαδέλφη που τυχαία συνάντησε στο δίπλα τραπέζι, άλλη μια για να πει ένα γεια στο μωρό στο bar και όταν τελικά έρθει θα πιάσει κουβέντα και με τις τρεις κολλητές σου.

Ατάκα χωρισμού: «Έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ τι είχα ξεχάσει. Α ναι! Χωρίζουμε. Φεύγω, έχω προπόνηση.»

ΚΑΡΚΙΝΟΣ

Πέσιμο: «Ο Καρκίνος δεν θάρθει. Τραβάει κόλλημα. Άμα θες πήγαινε εσύ.»

Ατάκα χωρισμού: «Θέλω να σου πω κάτι. Το σκέφτομαι εδώ και δύο χρόνια, αλλά δεν είμαι ακόμα σίγουρος. Νομίζω ότι θέλω να χωρίσουμε. Ποια είναι η γνώμη σου;»

ΛΕΩΝ

Πέσιμο: Το λιονταράκι - και δη το αρσενικό - δεν αγχώνεται. Πιθανόν, σε έχει "πάρει" ήδη. Και εσένα και τη φίλη σου.

Ατάκα χωρισμού: «Ακόμα εδώ είσαι εσύ; Δε σε χώρισα πριν μια βδομάδα; Α! Δεν είσαι η Γωγώ; Sorry ρε συ, χωρίζουμε.»

ΠΑΡΘΕΝΟΣ

Πέσιμο: Κανένας άνθρωπος που ανήκει στο ζώδιο της παρθένου, δε θα έρθει έτσι απλά να σου μιλήσει. Κατά πάσα πιθανότητα, κάπου σε έχει ξαναδεί και από τότε μέχρι και σήμερα, οργανώνει τη στρατηγική του για να σε ρίξει.

Ατάκα χωρισμού: «Χωρίζουμε. Πλύνε τα πιάτα πριν φύγεις. Και όπως φεύγεις, πέτα και τα σκουπίδια.»

ΖΥΓΟΣ

Πέσιμο: Ο Ζυγός, θα σε χαλαρώσει τόσο με την κουβέντα που στο τέλος δε θα ξέρεις αν θες να τον πιάσεις γκόμενο ή να πας μαζί του για ψυχανάλυση.

Ατάκα χωρισμού: «Βασικά, έχω παράλληλο δεσμό εδώ και 1,5 χρόνο. Δε θέλω όμως να σε πιέσω. Πάρε το χρόνο σου και σκέψου.»

ΣΚΟΡΠΙΟΣ

Πέσιμο: Ο Σκορπιός, αν είσαι με άλλο γκόμενο, θα τον κάνει κολλητό και στη συνέχεια θα "δηλητηριάζει" τη σχέση σιγά σιγά, μέχρι να τον παρακαλάς εσύ γονατιστή να σε δεχτεί. Ο πρώην γκόμενος, αγνοείται.

Ατάκα χωρισμού: «Μπορεί να χωρίσαμε, μπορεί να πηγαίνω με άλλες, εσύ όμως δε θα πας με κανέναν. Ποτέ.»

ΤΟΞΟΤΗΣ

Πέσιμο: Ο Τοξότης θα μιλήσει. Θα μιλήσει πολύ. Θα σου τραγουδήσει, θα σε χορέψει, θα ανοίξει σαμπάνιες και κατά τις 3:00 το πρωί, θα φύγει -μόνος του-, να πάει να κοιμηθεί.

Ατάκα χωρισμού: «Έλα βρε, που να χωρίζουμε τώρα. Άστο. Αν ξαναβρεθούμε, κάποτε, το συζητάμε τότε.»

ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ

Πέσιμο: Ο χρόνος είναι χρήμα. Να τι θα μπορούσε να πει, ένας αυθεντικός αιγόκερως: «Για να μην καθυστερούμε, έχω κλείσει ένα τραπέζι σε ένα εστιατόριο να φάμε. Μετά θα πιούμε ένα ποτό, μετά άλλο ένα στο σπίτι μου και μετά μας περιμένει η μάνα μου για να σε γνωρίσει.»

Ατάκα χωρισμού: «Έχω ήδη επικοινωνήσει με τον δικηγόρο μου και η αίτηση διαζυγίου είναι έτοιμη πάνω στο τραπέζι για να την υπογράψεις. Τι; Δεν είμαστε παντρεμένοι;»

ΥΔΡΟΧΟΟΣ

Πέσιμο: Να ένας γνήσιος καλλιτέχνης! Θα σου μιλήσει για μουσική, θα σου μιλήσει για τα αστέρια, για τα χρώματα του ουρανού, για τον εξπρεσιονισμό και αφού σε πρήξει για κάνα 2ωρο, θα την πέσει στη φίλη σου.

Ατάκα χωρισμού: Μήνυμα στον τηλεφωνητή: «Αγάπη μου, πάω για σαφάρι στην Αφρική. Θα γυρίσω σε κάνα 6μηνο, οπότε μάλλον χωρίζουμε.»

ΙΧΘΥΣ

Πέσιμο: Ένας ιχθύς, δε θα στην πέσει έτσι απλά. Πρώτα θα σου στείλει λουλούδια από το γυφτάκι, μετά θα σου αφιερώσει το τραγούδι που παίζει και αφού θα είναι έτοιμος να σου απαγγείλει το ποίημα που μόλις έγραψε, εσύ ήδη θα τρέχεις να κρυφτείς από την ντροπή σου.

Ατάκα χωρισμού: «Αντίο απόλυτη αγάπη.Αντίο μεγάλε έρωτα. Δεν έχω δάκρυα να κλάψω, δεν έχω λόγια να πω....Πάω για κάνα ποτό.»

Update:

Ευχαριστώ την Έλλη που μου έστειλε τη συνέχεια των Ιχθύων :)

Εσείς τι θα βάλετε σήμερα;

Νιώθω ότι ζω σε ένα σύμπαν κλωνοποίησης. Μα το Ρα, αν δω κι άλλη μία να φοράει το συνδυασμό μαύρη μπλούζα-μαύρο κολάν-τζιν μίνι φούστα θα βάλω τις φωνές. Το μεγάλο σοκ το έπαθα πριν κάποιες βδομάδες όταν είχα πάει στο Village στου Ρέντη ένα Σάββατο βράδυ. Εκεί που είμαι και περιμένω υπομονετικά στην ουρά του μπαρ για να πάρω κι εγώ το κουβαδάκι μου βλέπω μία τύπισσα με την παραπάνω αμφίεση. Μετά από λίγο βλέπω κι άλλη μία. Και μετά άλλη μία. Και μετά μία ακόμα. Έρχονταν από όλες τις κατευθύνσεις. "Θεέ μου με περικυκλώσανε" σκέφτηκα "Κάπου εκεί πίσω υπάρχει φωλιά". Στο τέλος είχα καταλήξει να δω το εν λόγω ντύσιμο σε ότι τύπο γυναίκας θέλεις. Ψηλές, κοντές, ξανθές, μελαχρινές, αδύνατες, χοντρές (όλες καλές έλεγε το άσμα, εδώ θα διαφωνήσω). Πού πας μωρή μπετονιέρα με το κολάν και τη φούστα; Εμάς δε μας λυπάσαι; Η μόνη λεπτομέρεια που έκανε κάθε φορά τη διαφορά ήταν το υπόδημα. Άλλες φορούσαν μποτάκι, άλλες αθλητικά, άλλες στιλέτα κλπ.

Φυσικά και πιάστηκα αδιάβαστη, μια και ποτέ δεν ήξερα τι προστάζει η μόδα. Εδώ καλά-καλά δεν μπορώ να καταλάβω τη φράση, νόμιζα ότι προστάζουν μόνο οι στρατιωτικοί, θα καταλάβω τις "προσταγές"; Δεν παίρνω γυναικεία περιοδικά με το κιλό, βαριέμαι απίστευτα τις σελίδες της μόδας και όποτε τύχει να σταθώ λίγο παραπάνω κάθε φορά (μα κάθε φορά όμως) απορώ αν νομίζουν ότι απευθύνονται στη Μαριάννα Λάτση, τη Μαριάννα Βαρδινογιάννη, τον κύκλο αυτό και γενικά σε όλες αυτές τις ευγενείς κυρίες που, τελοσπάντων όσο να πεις, τον έχουν τον τρόπο τους.

Και μετά απορώ αν υπάρχουν όντως άτομα που πάνε και τα ψωνίζουνε. Και μετά σκέφτομαι ότι αν δεν τα ψωνίζανε δε θα τα έφερνε κανείς, δε θα τα έσπρωχνε ο παραγωγός-εισαγωγέας και αυτοί (media) δε θα τα διαφήμιζαν. Και μετά έρχεται ο αντίλογος που λέει ότι ακριβώς επειδή δεν τα αγοράζει ο κόσμος οι εταιρείες θέλουν να τα προωθήσουν. Κι εκεί χάνω την μπάλα και σταματάω να το σκέφτομαι.

Βέβαια προσφάτως βγήκε (πάλι) μία έρευνα που λέει ότι οι Έλληνες είμαστε πρώτοι στην αγορά ρούχων παπουτσιών κ.λπ. (και μάλιστα ακριβών) και τελευταίοι στην αγορά βιβλίων. Εδώ που τα λέμε, μας κατηγορούν ότι δε διαβάζουμε αλλά δεν κάνουν και κάτι για να ρίξουν την τιμή στα βιβλία. Ένα (ειδικά καινούριο) βιβλίο έχει πλέον κατά μέσο όρο 20-30 ευρά. Δηλαδή αν διαβάζεις πολύ είσαι καταδικασμένος να διαβάζεις και πάλι λίγο λόγω της τιμής. Και μην πει κανείς καμιά μπαρούφα για Δημοτικές βιβλιοθήκες και τέτοια γιατί δεν πρέπει να υπάρχουν και πολλές από δαύτες. Το μόνο που σε σώζει είναι να διαβάζουν και οι φίλοι σου, να παίρνει ο καθένας από ένα βιβλίο και να κάνετε ανταλλαγή. Και άντε και διαβάζετε τα ίδια. Αν όμως εκείνος λατρεύει το Λάβρκραφτ κι εσύ τη Ζατέλλη τι γίνεται τότε; Ε; Μου λες;

Τεσπά, ξέφυγα από το θέμα το οποίο και είναι η αδηφάγος περιέργειά μου για την ψυχοσύνθεση της γυναίκας. Του συγκεκριμένου είδους δηλαδή, γνωστού και ως "αντιγράφω-και-νομίζω-ότι-κάτι-έκανα". Ποτέ μου δεν κατάλαβα το σκεπτικό τους. Δηλαδή άμα μοιάζουν με τις άλλες είναι κουλ; Προσωπικό στυλ μηδέν; Δεν είπα να είναι συντηρητικούρες σαν κι εμένα και να είναι με τα μονόχρωμα (κατά προτίμηση μαύρο-καφέ-άσπρο-γκρι --> τα τελευταία χρόνια ανακάλυψα και το κόκκινο, το ροζ κι επεκτεινόμεθα) αλλά είναι ανάγκη να φοράνε όλες το ίδιο; Εμένα προσωπικά δε μου αρέσει να βλέπω κι άλλες να κυκλοφορούνε καρμπόν μ' εμένα (αν και παρότι ντύνομαι πολύ απλά δεν το έχω δει να συμβαίνει, ευτυχώς). Όχι ότι αν τύχει θα γίνει και τίποτα, αλλά λέμε. Δεν καταλαβαίνουνε ότι είναι μαριονέτες στο παιχνίδι κάποιων; Ένα είδος εκπαιδευμένου σκύλου που κάνει ό,τι πει το αφεντικό: "σήκω", "κάτσε", "έλα" και πάει λέγοντας. Αντίστοιχα έχουμε το "C(x,y)=x!/x!(x-y)!" (όπου C=συνδυασμός, x=χρώμα, και y=είδος ρούχου). Εδώ την εντολή τη δίνουν οι μεγάλες μοδίστρες μη χέσω. Και μην αρχίσετε οι επιστήμονες, το ξέρω ότι θα έπρεπε να γράψω και τα πλήθη και τα σχετικά, μια γενική εικόνα ήθελα να δώσω, πάλι καλά που θυμόμουν ότι υπάρχει κιόλας. Κοινώς αν γίνει της μόδας ξαφνικά το κρινολίνο θα νομίζουμε ότι όπου να'ναι θα σκάσει κι ο Βοναπάρτης και θα κάνει εκστρατεία! Ρε δε με παρατάτε λέω γω.

Αγαπητές μου κυρίες μάθετε να φοράτε ό,τι σας πάει και ότι σας κολακεύει αλλά μόνο επειδή το γουστάρετε εσείς και όχι επειδή ένας τυχάρπαστος/η ξύπνησε μία μέρα και είπε "τι να βάλω τα κακόμοιρα τα ζώα να κάνουν σήμερα;". Πολλές φορές έχω θελήσει να την πω σε διάφορες (κυρίως χοντρές που κυκλοφορούνε με τις πατσάδες απόξω). Αλλά πάντα συγκρατούμαι. Αλλά και η άλλη η μαλακία μου τη δίνει που φοράνε στράπλες ή τιραντάκια ή μπλούζα με τους ώμους έξω, και το σουτιέν κανονικά (με τις τιράντες). Το βλέπω και μου γυρίζουν τ' άντερα. Για να μην πω το κορυφαίο, μαύρο σουτιέν με άσπρη μπλούζα. Σταματάω γιατί άμα ξεκινήσω δε θα τελειώσω ποτέ. Το ξέρω ότι η πλειονότητα των αντρών δεν ασχολείται μ' αυτά, όπως λέει κι ο Στεφ κοιτάνε βυζιά-κώλο-πρόσωπο (όχι όλοι όλα ή μ' αυτή τη σειρά) αλλά χέστηκα. Εγώ τα βλέπω και βιδώνομαι.

Ουφ πολλά έγραψα, πάω να δουλέψω και λίγο. Τσίου!

Ρε πού ζούμε ρε...

Το απόγευμα είχα πάει με τη φίλη μου την Κική για καφέ στη Φωκίωνος. Και πάνω που σκεφτόμουνα να ξαναγράψω σ' αυτό το έρημο blog κάνοντας μια συγκριτική ανάλυση του "Επίλεκτον" σε σχέση με παλαιότερα ο καλός Θεούλης είπε να μου δώσει και άλλη μία αφορμή. Οι εντυπώσεις από την καφετέρια μπορούν να περιμένουν....

Πίνουμε λοιπόν το καφεδάκι μας (σοκολάτες δηλαδή), παίξαμε το ταβλάκι μας (τον ήπια κανονικά) και ξεκινήσαμε για το σινεμά να δούμε το "Volver" του Αλμοδόβαρ. Πολύ ωραία ταινία, να πάτε. Κατεβαίνουμε λοιπόν στην Πατησίων και το κόβουμε ποδαράτο μέχρι το "Αλεξάνδρα". Η Κική πρότεινε να πάμε με συγκοινωνία αλλά όοοοοοχι, εγώ ήθελα να περπατήσουμε και λίγο, τρομάρα μου. Εκεί που πάμε λοιπόν, περιχαρείς και σταματώντας κάθε τόσο στα παπουτσάδικα (είναι πιο ωραίο να κοιτάς τις βιτρίνες βράδυ) παίρνω πρέφα στ' αριστερά μου έναν τύπο σταματημένο σ' αυτά τα εξαίσια κάγκελα του Αβραμόπουλου, με την πλάτη προς την Πατησίων. Δεν ξέρω τι με έκανε να τον κοιτάξω αλλά συνειδητοποίησα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Το ένα του χέρι κινούνταν ρυθμικά. Πολύ ρυθμικά για την ακρίβεια. Κοιτάω καλύτερα (λοξά, μη μας πάρει και χαμπάρι) και τι να δω!!! Ο τύπος την είχε βγάλει κανονικά έξω και την έπαιζε, 10 η ώρα το βράδυ, σε ένα δρόμο με πολλή κίνηση, τόσο από αυτοκίνητα όσο και από ανθρώπους και δεν του έλεγε κανείς ΤΙ ΠΟ ΤΑ!!! Και καλά, εμείς ήμαστε 2 γυναίκες, λες "άσε μη μου βγάλει κανά σουγιά". Οι άλλοι όμως;;; Δεν τον πήρε κανείς χαμπάρι;

Εμ βέβαια, ο Δήμος ξέρει να πληρώνει την αστυνομία μόνο για να κυνηγάει τους λαθρομετανάστες μην πάει και πουλήσουν την πραμάτεια τους μια και δεν έχουν άδεια λειτουργίας (κοινώς δε σκάνε φόρους κτλ.) και όχι για να προστατεύει τον κοσμάκη 100 μέτρα πιο πέρα. (Για να μην μπερδεύεστε, την Αστυνομία την είχα δει στις 6 το απόγευμα). Τσαντίστηκα πάρα πολύ. Με την αστυνομία, με το Δήμο, με την αναισθησία των ανθρώπων, με το απίστευτο θράσος του τύπου, με όλα... (καλά, πόσο φρίκουλο μπορεί να είσαι για να φτιάχνεσαι με τους περαστικούς στην Πατησίων;;;)

Εγώ ήθελα να πάμε να του την πούμε αλλά η Κική είχε αντίθετη γνώμη. Θα μου πεις, μπορούσαμε να πάμε στην Αστυνομία. Δεν ξέρω γιατί δεν πήγαμε τελικά. Ή μάλλον ξέρω. Θα χάναμε την ευκαιρία να δούμε ταινία για δεύτερη φορά μαζί (μόνες μας) μετά από 15 χρόνια (αισχρή δικαιολογία, το ξέρω). Άσε που μέχρι να τους φωνάζαμε ο τύπος πολύ πιθανό να την είχε κοπανήσει και να βρίσκαμε και τον μπελά μας από πάνω...

Και για να επιστρέψω στην αρχική αφορμή αυτού του ποστ, στενοχωρήθηκα πολύ που στο "Επίλεκτον" δε βρίσκεις πια επιτραπέζια για να παίξεις... Εκεί μεγαλώσαμε, φάγαμε τα νιάτα μας με το τρίβιαλ και τώρα πια δεν έχει τίποτα. Μόνο τάβλι και από αυτά τα μισά διαλυμμένα. Κρίμα...

By the way, αν ξέρει κάποιος καφετέριες στην Αθήνα με παιχνιδάκια ας μου τα πει κι εμένα. Εκτός από το "Studio" στα Εξάρχεια με την απίστευτη σοκολάτα φουντούκι δεν ξέρω κάποιο άλλο...

Καλό μήνα σας είπα;

Όχι ε; Σας λέω τώρα!
Αν αληθεύει αυτό που λένε ότι αν πάει στραβά η πρώτη του μηνός σου πάει και όλος ο μήνας ζήτω που καήκαμε…

Σηκώνομαι το πρωί κι εγώ να πάω πριν τη δουλειά στο ΙΚΑ της περιοχής μου σκεπτόμενη ότι κάποια μαλακία θα παίξει και ότι θα πρέπει να τρέχω δεξιά κι αριστερά (όπως γίνεται συνήθως με τις Ελληνικές Δημόσιες υπηρεσίες) και θα μου πάρει καμιά βδομάδα (στην καλύτερη) να ξεμπερδέψω. Το ΙΚΑ όμως με διέψευσε, παρότι έλειπαν περίπου οι μισοί υπάλληλοι, και τελείωσα τη δουλειά μου αυθημερόν.

Χαρούμενη κι εγώ που ξεκίνησε καλά η μέρα, κατέβηκα κέντρο για να πάρω το μετρό να πάω στη δουλειά μου. Ότι έχω κατεβεί τις σκάλες του μετρό και μου ξεκολλάει το παπούτσι (σαγιοναρέ στυλ, ξεκόλλησε το κομμάτι που μπαίνει ανάμεσα στα δάχτυλα και ουσιαστικά «κρατάει» όλο το παπούτσι, οι γυναίκες σίγουρα καταλαβαίνουνε τι εννοώ). Ανεβαίνω τις σκάλες (ευτυχώς δούλευαν οι κυλιόμενες, το μισό καιρό είναι χαλασμένες) και σέρνομαι μέχρι το κοντινότερο «τακούνι εξπρές». Ο κυριούλης απεφάνθη ότι το υπόδημα δε φτιάχνεται και να ψωνίσω ένα ζευγάρι παπούτσια δείχνοντάς μου με νόημα τον τοίχο όπου κρέμονταν κάτι αδιάφορα έως ελεεινά ζευγάρια. Χα! Βγαίνω έξω λοιπόν σέρνοντας το αριστερό μου πόδι όπως έκανε ο Κέβιν Σπέισι στους «Συνήθεις Υπόπτους». Το γαμάτο ήταν όταν προσπάθησα να περάσω το δρόμο, είχε ανάψει πράσινο για τους πεζούς, κόκκινο για τους πεζούς κι εγώ ήμουν ακόμα στη μέση.

Το καλό ήταν ότι ήμουν σε δρόμο με πολλά παπουτσίδικα (Ιπποκράτους). Το κακό ήταν ότι δεν είχα μετρητά πάνω μου (και όχι, δεν έχω πιστωτική). Ωραία, πάμε στην κοντινότερη Εθνική να σηκώσουμε. Απόσταση τριών τετραγώνων την έκανα σε κανα εικοσάλεπτο. Φτάνω στο ΑΤΜ, βλέπω και στα 2 (είχε 2 μηχανήματα) το μήνυμα με το ανθρωπάκι που λυπάται να μας εξυπηρετήσει,λέει, αλλά θα είναι κοντά μας σε λίγο. Φορτώνανε τα μηχανάκια με λεφτά. Ωραία, λέω, θα περιμένουμε. Μετά από λίγο βγαίνει το παλικάρι της εταιρείας security, βάζει μέσα μία κάρτα, πληκτρολογεί τα ποσά αλλά το ΑΤΜ αρνιότανε να ακούσει. Ξαναμπαίνει μέσα, κάτι κάνει και μετά από λίγο το ΑΤΜ βγάζει το πολυπόθητο μηνυματάκι «βάλτε την κάρτα σας». Με το που πάω να τη βάλω ξαναβγαίνει το ανθρωπάκι με το περίλυπο ύφος. Ξαναπεριμένω, τίποτα.

Δε γαμείς, λέω, θα πληρώσω με την cash card αφού μου έχουν πει ότι γίνεται. Πάω σε μαγαζί, βρίσκω κάτι συμπαθητικά παπουτσάκια, πάω να πληρώσω, τζίφος… Μου λέει η κοπέλα «βάζετε κωδικό για να χρησιμοποιήσετε την κάρτα;» (μπαρδόν; Όχι μαντάμ, τη βάζουμε στο ΑΤΜ κι αυτό μας ρωτάει απευθείας πόσα φράγκα θέλουμε). «Ναι», απαντάω. «Α, δε γίνεται τότε. Δεν έχω το κατάλληλο μηχάνημα για τέτοιου είδους πληρωμές». Τι να έκανα; Δε γινόταν να σέρνομαι σαν το σαλιγκάρι όλη μέρα. Τους λέω «θα σας αφήσω εδώ τα πράγματά μου και θα πάω με τα καινούρια παπούτσια να σηκώσω λεφτά». Ευτυχώς ήταν καλοί άνθρωποι και το δέχτηκαν. Πάω στο ΑΤΜ της Εθνικής, το ανθρωπάκι ήταν ακόμα εκεί, στενοχωρημένο.
Ξαφνικά τρώω αναλαμπή ότι έχω και την κάρτα ανάληψης της Εμπορικής μαζί μου (είδες, άμα αλλάζεις δουλειές εκτός από εμπειρίες αποκτάς και πολλές κάρτες ανάληψης). Πάω στο ΑΤΜ της Εμπορικής, συνειδητοποιώ ότι έχω ξεχάσει τον κωδικό μια και πλέον δεν πολυχρησιμοποιώ την κάρτα. Βάζω τον κωδικό λάθος μία, δύο φορές, μετά βγάζω την κάρτα γιατί στις 3 λάθος καίγεσαι. Το ξανακάνω. Ωρέ, κοίτα να δεις, εγώ που δεν έχω ξεχάσει ποτέ pin ή password… Παίρνω τηλέφωνο το καμάρι μου που ήταν σπίτι μου, παραδόξως βρίσκει απευθείας το χαρτάκι με τον κωδικό (για να βρεις οτιδήποτε εκεί πρέπει να έχεις ή γερά νεύρα ή πολλή υπομονή ή να διαθέτεις κληρονομικό χάρισμα). Βάζω τρίτη φορά την κάρτα, με το σωστό pin αυτή τη φορά και μου λέει «Βάλατε 3 φορές λάθος κωδικό. Η κάρτα σας κρατήθηκε». Τώρα το θυμήθηκες μωρή μαλακία; Τόση ώρα δεν έβαζα λάθος pin; Γιατί αν μετράει τις φορές που βάζεις την κάρτα, την είχα βάλει 2 φορές άρα τώρα ήταν η τρίτη. Αν μετράει το σύνολο, είχα ήδη βάλει 4 φορές το pin, ας το θυμόταν νωρίτερα.

Μου λέει μια κυριούλα από πίσω «Πήγαινε μέσα και ζήτα τη». Πάω μέσα, άδεια η τράπεζα, λέω ρε παιδιά βοηθήστε με, μου έχουν συμβεί ένα σωρό αναποδιές από το πρωί, το και το, δώστε μου τουλάχιστον την κάρτα μου, έχω το σωστό pin τώρα…
Για να πάρω τη μεγαλόπρεπη απάντηση «Δυστυχώς δεν μπορούμε. Η Εμπορική έχει απεργία σήμερα και αύριο»
(!!!)

Αθάνατο Ελληνικό Δημόσιο ή Πώς Να Γίνουν Τα Νεύρα Σας Κρόσια

Τελικά εμένα αυτό το βλογ μάλλον μου προκύπτει βήμα αγανάκτησης (βλογ=βρίσε λαέ όπως γουστάρεις) μια και όποτε έχω κάτι θυμάμαι να το εμπλουτίσω. Η σημερινή μου περιπέτεια έχει να κάνει με κάτι πολύ πρωτότυπο, που λέγεται «Το Ελληνικό Δημόσιο και οι Διαδικασίες του» (θα πω καμιά κουβέντα).

Ως γνωστόν, είμαι μία ταπεινή και φτωχιά οικονομολόγα η οποία ψάχνει για ένα καλύτερο μέλλον όπως όλοι (ή τουλάχιστον οι περισσότεροι) νέοι της εποχής. Αποφάσισα λοιπόν να πάω να κάνω αίτηση για ωρομίσθια/αναπληρώτρια εκπαιδευτικός. Καλά να πάθω.

Εντάξει, η χαρτούρα δεν είχε και πολύ τρέξιμο, μόνο μία βόλτα μέχρι τα ΚΕΠ (και με φωτοτυπίες δικές μας, σιγά μη χρεωθεί το Ελληνικό Δημόσιο για έντυπα που ΑΥΤΟ χρειάζεται και που δεν κάνει τον κόπο να τα μαζέψει μόνο του μέσω ενδο-υπηρεσιακής επικοινωνίας) αρκεί να είχες από πριν τα πρωτότυπα, αλλιώς θα έπρεπε να περάσεις μία βόλτα από το Πανεπιστήμιο και μία από την Εφορία. Πάει καλά αυτό. Το φίλτατο Υπουργείο Παιδείας μας ενημέρωσε ότι μπορούμε να πάμε να κάνουμε την αίτηση σε οποιοδήποτε γραφείο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης γουστάρει ο καθένας. Εγώ γούσταρα του κέντρου μια και από εκεί περνάω για να πάω στη δουλειά μου. Παίρνω χτες τηλέφωνο να ρωτήσω τι ώρα θα πρέπει να πάω και μου λέει η κυριούλα που τα σήκωσε: "Για τι πράγμα ενδιαφέρεστε;" "Για αίτηση αναπληρώτριας/ωρομίσθιας" απαντάω. "Θα έρθετε μετά τις 08:30", μου λέει. Πάω κι εγώ η κακομοίρα στις 08:30 (9 έπρεπε να είμαι γραφείο, στον Αγ. Δημήτριο). Κόσμος, κακό, βρίσκω μία κοπέλα που περίμενε και μου λέει "Α, εγώ έχω έρθει από τις 8 παρά 10 (η ώρα είχε πάει 9 παρά τέταρτο στο μεταξύ) και γράψαμε τα ονόματά μας σε μία λίστα, πήραμε αριθμό προτεραιότητας και τώρα περιμένουμε. Κρατάνε πολλή ώρα τον καθένα εκεί μέσα." (γκρρρρ). Η κοπέλα είχε τον αριθμό 8 (και νομίζω ότι είδα και κάποιον με το Νο5 να περιμένει). "Τον ήπιαμε", είπα, κι έφυγα. Μετά σκέφτηκα να πάω (αύριο πια) στο γραφείο δευτεροβάθμιας του Αλίμου μια και αυτό είναι κοντά στη δουλειά μου. Εκεί μου είπανε ότι "εμείς δε δεχόμαστε ΠΕ09, να πάτε στης Ν. Σμύρνης". Παίρνω τηλέφωνο στης Νέας Σμύρνης και μου λένε "αιτήσεις δεχόμαστε μόνο μεταξύ 11-2". (και καλά τότε ανοίγει το σύστημα. Ου ρεεεεεε!) Τι λέτε μανδάμ; Σοβαρά; Δηλαδή για μία κωλο-αίτηση πρέπει να πάρω 1 μέρα άδεια; Τι εξυπνάδες είναι αυτές; Κι αν δεν μπορώ και δεν έχω κάποιον να μου κάνει την αίτηση θα μείνω εκτός; Ωραίο σύστημα, να το χαίρεστε!!!!

Στο μεταξύ έχω χώσει και τον Estarian να κάνει το γραμματέα γιατί δεν μπορώ να κάνω κάποια πράγματα εγώ από το γραφείο. Παίρνει λοιπόν για 372η φορά στο γραφείο δευτεροβάθμιας «το και το, δουλεύουμε ρε παιδιά» και λέει μία άλλη κυριούλα «άμαν είναι έτσι να έρθετε από τις 7 να πάρετε σειρά προτεραιότητας» (για μία αίτηση που αρχίζει στις 08:30). Η πλάκα είναι ότι θέλω να κάνω και άλλη μία αίτηση (πάλι εκεί) για την οποία λέει η ταμπέλα ότι «αιτήσεις για το τάδε γίνονται 9-3». Δηλαδή; Άλλο ένα 2ωρο; Θα πάρω κανά βιβλίο μαζί μου, νερό, καφέ, αντίσκηνο, sleeping bag και δε συμμαζεύεται.

Δε θέλω να σκέφτομαι τι με περιμένει με κάτι άλλες αιτήσεις που έχω να κάνω σε άλλους φορείς…

Άσχετο: Φεύγοντας από κει ζαλισμένη από το σοκ και τον κόσμο, βλέπω μία γνωστή μου, πιάνουμε κουβέντα όλο χαρά «ρε συ τι κάνεις, καλά, κλπ», τα γνωστά. Κάποια στιγμή της λέω «βλέπεις κανέναν από το σχολείο; Εγώ βλέπω την τάδε και τη δείνα». Και αυτή η χαζή δε γυρνάει να μου πει «τι λες ρε νούμερο, πιο σχολείο, από τη χορωδία του Πανεπιστημίου γνωριζόμαστε» (μπερδεύτηκα ρε παιδιά, θυμήθηκα το όνομά της αλλά μπέρδεψα την προέλευση) και με κοιτάει με ένα βλέμμα απορίας και συμπάθειας (το-κακόμοιρο-το-κροκοδειλάκι) ταυτόχρονα. Αφού φύγαμε συνειδητοποίησα τη μαλακία μου και γέλαγα μόνη μου στο δρόμο. Εμ κι αυτή η Χριστιανή δε μίλαγε…

Γαμώ τα ιατρεία σας

Είμαι αγανακτισμένη. Τα έχω πάρει με τους γιατρούς και τις ταρίφες που χρεώνουν. Η αφορμή γι’ αυτό το post είναι η εξής ιστορία: Φίλη φίλης που μένει σε επαρχιακή πόλη παίρνει διαζύγιο. Σιγά το πράγμα, θα μου πείτε. Από αυτό το γάμο όμως προέκυψε κι ένα κοριτσάκι, ηλικία δεν ξέρω ακριβώς αλλά σίγουρα κάτω των 10. Η κοπέλα, μια και απ’ ότι κατάλαβα ο γάμος δεν έληξε με χαρές και πανηγύρια, θέλησε να απευθυνθεί σε παιδοψυχολόγο να τη βοηθήσει με το παιδί επειδή τον τελευταίο καιρό τα πράγματα στο σπίτι ήταν κάπως άσχημα και η μικρή βίωσε άσχημες στιγμές. Θέλει να ρωτήσει έναν «ειδικό» πώς να της το φέρει και τι να κάνει για να βοηθήσει το παιδί να το ξεπεράσει πιο εύκολα. Ρώτησε λοιπόν τη φίλη μου μια και η μητέρα της ξέρει ένα ζευγάρι γιατρών (παιδοψυχίατρος + παιδοψυχολόγος) «πόσο πάει το μαλλί». Η απάντηση ήταν αποστομωτική: «παίρνουμε 100 ευρώ την επίσκεψη αλλά επειδή είναι γνωστή σας θα της πάρουμε 90». Λαμπρά! Και τι είναι ρε τα ευρώ για έναν άνθρωπο με ένα χαμηλό μισθό; Χαμομήλια που φυτρώνουν άφθονα γύρω-γύρω; Δεν ξέρω το μισθό της κοπέλας αλλά από την περιγραφή της εργασίας της (δουλεύει σε κατάστημα) δεν πρέπει να παίρνει και πολλά. Ας πούμε ότι παίρνει 800 ευρώ. Είναι γυναίκα με ένα παιδί οπότε σίγουρα τα λεφτά δεν της φτάνουν ούτε για ζήτω. Εδώ τόσα λεφτά δε φτάνουν σε έναν άνθρωπο, φαντάσου σε 2 που απ’ ότι ξέρω τα έξοδα για ένα παιδί είναι υπέρογκα.

Και τι ζήτησε δηλαδή η κοπέλα; Να βοηθήσει το παιδάκι της, όπως θα έκανε κάθε σωστή κι ευσυνείδητη μάνα. Ρε αυτά σας μαθαίνουν στις Ιατρικές; Πώς να πιείτε το αίμα του κοσμάκη; Γι’ αυτό κάνετε τόσα χρόνια να βγείτε από κει μέσα; Εξειδικεύεστε στα πανωτόκια; Αν είναι έτσι να σκίσω τα πτυχία μου και να πάτε να γίνετε εσείς οικονομολόγοι! Κάθε χρόνος που τρώτε στη σχολή ισοδυναμεί με 10 ευρώ στην ταρίφα; Έτσι σας είπανε; Διότι, ως γνωστόν, όσον αφορά θέματα που έχουν το πρόθεμα «ψυχ-» δεν ξεμπερδεύεις με μία και δύο επισκέψεις. Δεν είναι σαν τον οφθαλμίατρο ή τον ΩΡΛ που συνήθως με 2 επισκέψεις είσαι κομπλέ (κι αυτό σε περίπτωση που δεν έχεις σοβαρό πρόβλημα, αλλιώς κι εκεί κλάφτα Χαράλαμπε). Όχι ότι οι χρεώσεις των άλλων γιατρών είναι νορμάλ (δεν έχω ακούσει πουθενά κάτω από 50 ευρώ την επίσκεψη). Μία φορά το χρόνο πρέπει να πας οδοντίατρο, οφθαλμίατρο, γυναικολόγο αν είσαι γυναίκα (+ να κάνεις τεστ ΠΑΠ). Αυτά είναι τα βασικά. Τώρα αν έχεις αλλεργίες, παθαίνεις αμυγδαλίτιδες και πρέπει να τρέχεις και σε επιπλέον γιατρούς, ας πρόσεχες. Και αν έχεις κάποιο χρόνιο ή σοβαρό πρόβλημα που χρειάζεται συστηματική παρακολούθηση μπορείς να πας να κόψεις το λαιμό σου αλλά μετά θα χρειαστούν λεφτά οι συγγενείς σου για την κηδεία.

Και μη μου πει κανείς μαλακίες του στυλ «υπάρχει και τι ΙΚΑ/ΣΙΚΑ/ΜΙΚΑ». Κατά πρώτον για να μπορέσεις υποτίθεται να κάνεις δουλειά με κάποιον ψυχολόγο/ψυχίατρο θα πρέπει ο άνθρωπος αυτός να σε εμπνέει. Υπάρχει περίπτωση ο γιατρός που διαθέτει το ταμείο σου να μη σου κάνει. Γιατί να μην μπορείς να διαλέξεις εσύ το γιατρό και μετά να στο καλύψει το ταμείο σου; Κατά δεύτερον, όποιος κακομοίρης είναι ασφαλισμένος εκεί (εμού συμπεριλαμβανόμενης) ξέρει τι πάει να πει «κλείνω ραντεβού στο ΙΚΑ». Παίρνεις τηλέφωνο επειδή έπαθες επιπεφυκίτιδα από τους φακούς κι έχει γίνει το μάτι σου τούμπανο και σου το κλείνουν μετά από ένα μήνα. Αποφασίζεις να πας εκεί σαν έκτακτο περιστατικό αλλά από τη στιγμή που δεν πεθαίνεις από τη στραβομάρα ο γιατρός δε σε δέχεται. Η πλάκα είναι αν σου σπάσει ο σκελετός. Μένεις γκαβός και ησυχάζεις. Από την άλλη αν πας σε δημόσιο νοσοκομείο (όπου γίνεται πάντα της καριόλας από τον κόσμο) και πάρεις κάποιο χαρτί για φάρμακα ή εξετάσεις, αν δε θες να τα πληρώσεις από την τσέπη σου πρέπει να πας στον αντίστοιχο γιατρό του ΙΚΑ και να σου τα ξαναγράψει. Ορίστε;

Το ανέκδοτο είναι όταν πρέπει να κάνεις μία εξέταση για κάποιο λόγο. Πέρσι μια φίλη μου χρειάστηκε να κάνει μία αξονική εγκεφάλου επειδή κατέρρευσε και για ένα μικρό χρονικό διάστημα (κάποιες ώρες) έπαθε κάτι σαν μπλακ άουτ. Έτρεχε από ‘δω, έτρεχε από ‘κει, το ραντεβού της το ‘κλεισαν για ένα μήνα μετά (μπορεί και παραπάνω – δε θυμάμαι), στο μεταξύ ξανάπαθε το μπλακ άουτ και τέτοια. Η μόνη της λύση ήταν να πάει να πληρώσει την αξονική. Και τότε ρε γιατί μας κρατάνε το γαμημένο το ΙΚΑ από το μισθό μας; Κι αν η κοπέλα είχε κάτι σοβαρό; (Ευτυχώς δεν είχε). Αλλά αν, λέω αν είχε;;;

Τελοσπάντων, ξέφυγα από το κυρίως θέμα μου που ήταν οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι. Και καλά, οι ψυχολόγοι δεν είναι γιατροί. Οι άλλοι όμως; Που θα έπρεπε να τιμούν τον όρκο του Ιπποκράτη σα να ήταν Ευαγγέλιο (τρόπος του λέγειν, βάλτε Κοράνι, Βέδες ή οτιδήποτε άλλο ανάλογα με την περίσταση). Να βοηθάνε το συνάνθρωπό τους να λύσει το πρόβλημά του και όχι να οδηγείται στην απελπισία. Δε λέω, άνθρωποι είναι κι αυτοί και πρέπει να δουλέψουνε για να ζήσουνε. Αλλά όχι τον κόσμο. Με έναν πρόχειρο υπολογισμό και με 100 ευρώ την επίσκεψη, βγάζεις 8*100=800 ευρώ την ημέρα. Επί 20 εργάσιμες μας κάνει 16.000 ευρώ το μήνα. Ρε δε *μπιπ* λέω γω. Και άντε, δε δουλεύει όλες τις ώρες της ημέρας το ιατρείο, να δουλεύει τις 6. Πάλι πολλά είναι. Και 4 σου λέω εγώ. Με 4 ώρες δουλειάς την ημέρα μπορείς να κάνεις κι άλλα πράγματα. Άσε που πολλοί γιατροί δουλεύουν και σε νοσοκομεία/κλινικές/whatever και έχουν και από κει εισόδημα. Το ότι αυτό είναι παράνομο δεν έχει καμία απολύτως σημασία.

Άντε γιατί τσαντίστηκα!!!

ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΩ

Όλους αυτούς που έχουν εταιρείες με παιχνίδια για PC, με κάρτες γραφικών και κάρτες ήχου!!! Το ποστ αυτό συνδέεται άμεσα με το προηγούμενο μια και τελικά αυτό που έφταιγε δεν ήταν το ότι το παιχνίδι ήταν σπασμένο αλλά το ότι η εταιρεία κατασκευής του δεν υποστηρίζει την κάρτα γραφικών που έχω (έτσι με ενημέρωσε το προσωπικό μου help desk αλλά και άλλα περιφερειακά help desks ηλικίας από 28-40). Το τι δοκίμασα δε λέγεται… Αλλαγή συμβατότητας μου είπανε να κάνω (όχι ότι κατάλαβα τι κάνει, πάντως το προσπάθησα), τι τους καινούριους drivers κατέβασα (κάποιος μου είπε ότι αν κατεβάσω νέους drivers για την κάρτα δε μας πειράζει που δεν το υποστηρίζει το παιχνίδι – δε μου φάνηκε λογικό αλλά όπως είπαμε δεν την κατέχω αυτή την επιστήμη, εγώ Οικονομολόγος τελείωσα. Όχι ότι κατέχω αυτή την επιστήμη αλλά λέμε τώρα), τι αλλαγή ανάλυσης έκανα… Τζίφος!

Μωρ’ τι μας λες; Σοβαρά; Και δηλαδή κάθε φορά που θα θέλουμε να παίξουμε ένα παιχνίδι θα πρέπει να έχουμε και τις αντίστοιχες κάρτες; Εντάξει, δεν είναι τελευταίας εσοδείας (το PC το πήρα τέλη του 2002 και για την εποχή του ήταν πολύ γαμάτο, είχε όλα τα τελευταία καλούδια) αλλά δεν είναι και του πεταματού!!! Είχα πάρει και μία επέκταση RAM τον προηγούμενο μήνα και ήμουνα πολύ χαρούμενη (δεν την είχα βάλει όπως είπα αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία). Και τώρα ξαφνικά αυτό. Από το πουθενά. Στα καλά καθούμενα. Άααααααντε μετά να βρεις τι κάρτα θα πάρω. Γιατί εγώ η άσχετη πού να βρω; Εσείς ξέρατε δηλαδή ότι αυτό που κοιτάμε είναι το core clock (ή αλλιώς engine clock) και όχι τα ΜΒ; Estarian δεν έχεις δικαίωμα απάντησης σε αυτή την ερώτηση. Το γελοίο του πράγματος είναι ότι δουλεύω σε εταιρεία πληροφορικής και όλοι οι ειδήμονες σε κάρτες αυτή την περίοδο λείπουν. Άρα, ποιος θα βρει; Σωστά, ο μακρυμάλλης με τα στιβαρά μπράτσα! (Μου τελειώνει το άρωμα :P). Μετά από λίγο ψάξιμο μου βρήκε μία σχετικά καλή την οποία ευελπιστούσα να βρω σε καλύτερη τιμή από κάναν προμηθευτή. Τελικά την έχει ένας αλλά στα 128ΜΒ και όχι στα 256ΜΒ που ήθελα. Και δεν ξέρω τι να κάνω τώρα… Αλλά γιατί ρε φίλε να αλλάξω κάρτα με το έτσι θέλω; Αφού αυτή που έχω τη δουλειά της την κάνει μία χαρά. Όοοοοοοοχι, κάθε τρεις και λίγο αλλάζουν οι απαιτήσεις των παιχνιδιών με αποτέλεσμα μετά από 3 χρόνια να θες καινούριο πισί (σχεδόν). Γιατί κύριέ μου, δε φτάνει να πάρεις καινούρια RAM, καινούρια κάρτα γραφικών και καινούρια κάρτα ήχου. Μπορεί κάτι απ’ όλα αυτά (ή και όλα αυτά μαζί) να μην κάνει για το motherboard που έχεις (αφού θέλεις τα καινούρια). Άρα; Άρα θέλουμε και καινούριο motherboard. Και μετά πιθανότατα και καινούριο επεξεργαστή. Ο σκληρός μπορεί να τη γλυτώσει, και το CD/DVD driver. Α! Ξέχασα το πληκτρολόγιο, το floppy και το ποντίκι, τα ηχεία, το μικρόφωνο και η κάμερα (προεραιτική). Δηλαδή σχεδόν ολόκληρο πισί. Και όλα αυτά για να περάσεις λίγες ώρες χαλάρωσης μαζί με μάγους, ξόρκια, πολεμιστές κλπ. Ρε δεν πάτε να γαμηθείτε λέω εγώ! (χμ… λάθος βρισιά! Ρε δεν πα να μη σας κάτσει ούτε θηλυκό – ή αρσενικό γούστα είναι αυτά – κουνούπι μέχρι τον αιώνα των άπαντα!!!!!!)

Και άντε και είσαι πορωμένος και τα δίνεις γιατί ο καθένας έχει το μεράκι του κι εσένα του πωρωμένου gamer είναι αυτό και, όσο να πεις, την αποσβεσούλα του θα την κάνει (τσάμπα τα πήραμε τα πτυχία;)! Μ’ εμάς τους υπόλοιπους που παίζουμε μία στο τόσο τι θα γίνει; Γιατί πρέπει να πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ των:

α) παίρνεις νέα κάρτα = ΣΚΑς λεφτά
β) δεν παίρνεις νέα κάρτα, πας και παίζεις σε ίντερνετ καφέ = ΣΚΑς λεφτά (και είναι και μαλακία, στην πρώτη περίπτωση σου μένει η κάρτα, εδώ σου μένει μόνο το άδειο πορτοφόλι)
γ) δεν παίζεις το παιχνίδι = ΣΚΑτα!!!!

Και στο μεταξύ δε μου έφταναν όλα αυτά, είπα να βάλω νερό στο κρασί μου και να παίξω το warcraft II (έχω και το ΙΙΙ αλλά είναι πολύ καρτούν) μέχρι να δω τι θα κάνω με την κάρτα. Το κατέβαζα 2 μέρες και χτες που πήγα να κάνω το setup μου λέει ωραία-ωραία ότι «δε βρίσκει το παιχνίδι στο cd rom driver» (αφού πέρασα το σίριαλ νάμπερ. Που κοντεύει να γίνει η δική μου η ζωή σήριαλ). Πώς να το βρεις ρε παλικάρι αφού το έχω αποθηκεύσει στο σκληρό; Την ίδια δουλειά δεν κάνει; Τηλέφωνο στο help desk: «έτσι κι έτσι». «Α», λέει το καμάρι μου, είναι επειδή έχεις Windows XP και το παιχνίδι είναι για ’98. Οκ, πάμε πάλι, αλλάζουμε συμβατότητα κλπ. Τίποτα. Δεν παίζει. «Φταίει το DOS γιατί μπλα μπλα μπλα» (δεν θυμάμαι και φυσικά δεν κατάλαβα), «θα σου στείλω ένα πρόγραμμα να το εγκαταστήσεις μπας και παίξει». Το στέλνει, μετά μου έδινε οδηγίες «γράψε αυτό, γράψε το άλλο» έγραφα κι εγώ η κακομοίρα… Τελειώνω κάποια στιγμή, πατάω setup και;;;; Παπάρια!!!
Εν ολίγοις: Το ένα το παιχνίδι δεν παίζει γιατί το PC μου είναι παλιό για τα γούστα του (του παιχνιδιού). Το άλλο δεν παίζει γιατί το PC μου είναι πολύ καινούριο για τα γούστα του. Ε ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!!! (Μήπως να γράψω εδώ τι σύστημα έχω να μου πει κάποιος που ξέρει ποια παιχνίδια ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να παίξω;;;)

Μάλλον θα καταλήξω με το Warcraft III (κατεβάζω το –σωστό ελπίζω- Battle for Middle Earth 1 αλλά κάποιο λόγο θα βρει κι αυτό για να μην παίξει (δε θα του αρέσει ο ανεμιστήρας/ το χρώμα της οθόνης/ το ασημί DVD πάνω στο άσπρο κουτί).

Ρε λες να πρέπει να το κόψω σε CD, να φταίει αυτό κι εγώ βρίζω τσάμπα τόση ώρα;;;