Καλό μήνα σας είπα;
Όχι ε; Σας λέω τώρα!
Αν αληθεύει αυτό που λένε ότι αν πάει στραβά η πρώτη του μηνός σου πάει και όλος ο μήνας ζήτω που καήκαμε…
Σηκώνομαι το πρωί κι εγώ να πάω πριν τη δουλειά στο ΙΚΑ της περιοχής μου σκεπτόμενη ότι κάποια μαλακία θα παίξει και ότι θα πρέπει να τρέχω δεξιά κι αριστερά (όπως γίνεται συνήθως με τις Ελληνικές Δημόσιες υπηρεσίες) και θα μου πάρει καμιά βδομάδα (στην καλύτερη) να ξεμπερδέψω. Το ΙΚΑ όμως με διέψευσε, παρότι έλειπαν περίπου οι μισοί υπάλληλοι, και τελείωσα τη δουλειά μου αυθημερόν.
Χαρούμενη κι εγώ που ξεκίνησε καλά η μέρα, κατέβηκα κέντρο για να πάρω το μετρό να πάω στη δουλειά μου. Ότι έχω κατεβεί τις σκάλες του μετρό και μου ξεκολλάει το παπούτσι (σαγιοναρέ στυλ, ξεκόλλησε το κομμάτι που μπαίνει ανάμεσα στα δάχτυλα και ουσιαστικά «κρατάει» όλο το παπούτσι, οι γυναίκες σίγουρα καταλαβαίνουνε τι εννοώ). Ανεβαίνω τις σκάλες (ευτυχώς δούλευαν οι κυλιόμενες, το μισό καιρό είναι χαλασμένες) και σέρνομαι μέχρι το κοντινότερο «τακούνι εξπρές». Ο κυριούλης απεφάνθη ότι το υπόδημα δε φτιάχνεται και να ψωνίσω ένα ζευγάρι παπούτσια δείχνοντάς μου με νόημα τον τοίχο όπου κρέμονταν κάτι αδιάφορα έως ελεεινά ζευγάρια. Χα! Βγαίνω έξω λοιπόν σέρνοντας το αριστερό μου πόδι όπως έκανε ο Κέβιν Σπέισι στους «Συνήθεις Υπόπτους». Το γαμάτο ήταν όταν προσπάθησα να περάσω το δρόμο, είχε ανάψει πράσινο για τους πεζούς, κόκκινο για τους πεζούς κι εγώ ήμουν ακόμα στη μέση.
Το καλό ήταν ότι ήμουν σε δρόμο με πολλά παπουτσίδικα (Ιπποκράτους). Το κακό ήταν ότι δεν είχα μετρητά πάνω μου (και όχι, δεν έχω πιστωτική). Ωραία, πάμε στην κοντινότερη Εθνική να σηκώσουμε. Απόσταση τριών τετραγώνων την έκανα σε κανα εικοσάλεπτο. Φτάνω στο ΑΤΜ, βλέπω και στα 2 (είχε 2 μηχανήματα) το μήνυμα με το ανθρωπάκι που λυπάται να μας εξυπηρετήσει,λέει, αλλά θα είναι κοντά μας σε λίγο. Φορτώνανε τα μηχανάκια με λεφτά. Ωραία, λέω, θα περιμένουμε. Μετά από λίγο βγαίνει το παλικάρι της εταιρείας security, βάζει μέσα μία κάρτα, πληκτρολογεί τα ποσά αλλά το ΑΤΜ αρνιότανε να ακούσει. Ξαναμπαίνει μέσα, κάτι κάνει και μετά από λίγο το ΑΤΜ βγάζει το πολυπόθητο μηνυματάκι «βάλτε την κάρτα σας». Με το που πάω να τη βάλω ξαναβγαίνει το ανθρωπάκι με το περίλυπο ύφος. Ξαναπεριμένω, τίποτα.
Δε γαμείς, λέω, θα πληρώσω με την cash card αφού μου έχουν πει ότι γίνεται. Πάω σε μαγαζί, βρίσκω κάτι συμπαθητικά παπουτσάκια, πάω να πληρώσω, τζίφος… Μου λέει η κοπέλα «βάζετε κωδικό για να χρησιμοποιήσετε την κάρτα;» (μπαρδόν; Όχι μαντάμ, τη βάζουμε στο ΑΤΜ κι αυτό μας ρωτάει απευθείας πόσα φράγκα θέλουμε). «Ναι», απαντάω. «Α, δε γίνεται τότε. Δεν έχω το κατάλληλο μηχάνημα για τέτοιου είδους πληρωμές». Τι να έκανα; Δε γινόταν να σέρνομαι σαν το σαλιγκάρι όλη μέρα. Τους λέω «θα σας αφήσω εδώ τα πράγματά μου και θα πάω με τα καινούρια παπούτσια να σηκώσω λεφτά». Ευτυχώς ήταν καλοί άνθρωποι και το δέχτηκαν. Πάω στο ΑΤΜ της Εθνικής, το ανθρωπάκι ήταν ακόμα εκεί, στενοχωρημένο.
Ξαφνικά τρώω αναλαμπή ότι έχω και την κάρτα ανάληψης της Εμπορικής μαζί μου (είδες, άμα αλλάζεις δουλειές εκτός από εμπειρίες αποκτάς και πολλές κάρτες ανάληψης). Πάω στο ΑΤΜ της Εμπορικής, συνειδητοποιώ ότι έχω ξεχάσει τον κωδικό μια και πλέον δεν πολυχρησιμοποιώ την κάρτα. Βάζω τον κωδικό λάθος μία, δύο φορές, μετά βγάζω την κάρτα γιατί στις 3 λάθος καίγεσαι. Το ξανακάνω. Ωρέ, κοίτα να δεις, εγώ που δεν έχω ξεχάσει ποτέ pin ή password… Παίρνω τηλέφωνο το καμάρι μου που ήταν σπίτι μου, παραδόξως βρίσκει απευθείας το χαρτάκι με τον κωδικό (για να βρεις οτιδήποτε εκεί πρέπει να έχεις ή γερά νεύρα ή πολλή υπομονή ή να διαθέτεις κληρονομικό χάρισμα). Βάζω τρίτη φορά την κάρτα, με το σωστό pin αυτή τη φορά και μου λέει «Βάλατε 3 φορές λάθος κωδικό. Η κάρτα σας κρατήθηκε». Τώρα το θυμήθηκες μωρή μαλακία; Τόση ώρα δεν έβαζα λάθος pin; Γιατί αν μετράει τις φορές που βάζεις την κάρτα, την είχα βάλει 2 φορές άρα τώρα ήταν η τρίτη. Αν μετράει το σύνολο, είχα ήδη βάλει 4 φορές το pin, ας το θυμόταν νωρίτερα.
Μου λέει μια κυριούλα από πίσω «Πήγαινε μέσα και ζήτα τη». Πάω μέσα, άδεια η τράπεζα, λέω ρε παιδιά βοηθήστε με, μου έχουν συμβεί ένα σωρό αναποδιές από το πρωί, το και το, δώστε μου τουλάχιστον την κάρτα μου, έχω το σωστό pin τώρα…
Για να πάρω τη μεγαλόπρεπη απάντηση «Δυστυχώς δεν μπορούμε. Η Εμπορική έχει απεργία σήμερα και αύριο»
(!!!)
Αν αληθεύει αυτό που λένε ότι αν πάει στραβά η πρώτη του μηνός σου πάει και όλος ο μήνας ζήτω που καήκαμε…
Σηκώνομαι το πρωί κι εγώ να πάω πριν τη δουλειά στο ΙΚΑ της περιοχής μου σκεπτόμενη ότι κάποια μαλακία θα παίξει και ότι θα πρέπει να τρέχω δεξιά κι αριστερά (όπως γίνεται συνήθως με τις Ελληνικές Δημόσιες υπηρεσίες) και θα μου πάρει καμιά βδομάδα (στην καλύτερη) να ξεμπερδέψω. Το ΙΚΑ όμως με διέψευσε, παρότι έλειπαν περίπου οι μισοί υπάλληλοι, και τελείωσα τη δουλειά μου αυθημερόν.
Χαρούμενη κι εγώ που ξεκίνησε καλά η μέρα, κατέβηκα κέντρο για να πάρω το μετρό να πάω στη δουλειά μου. Ότι έχω κατεβεί τις σκάλες του μετρό και μου ξεκολλάει το παπούτσι (σαγιοναρέ στυλ, ξεκόλλησε το κομμάτι που μπαίνει ανάμεσα στα δάχτυλα και ουσιαστικά «κρατάει» όλο το παπούτσι, οι γυναίκες σίγουρα καταλαβαίνουνε τι εννοώ). Ανεβαίνω τις σκάλες (ευτυχώς δούλευαν οι κυλιόμενες, το μισό καιρό είναι χαλασμένες) και σέρνομαι μέχρι το κοντινότερο «τακούνι εξπρές». Ο κυριούλης απεφάνθη ότι το υπόδημα δε φτιάχνεται και να ψωνίσω ένα ζευγάρι παπούτσια δείχνοντάς μου με νόημα τον τοίχο όπου κρέμονταν κάτι αδιάφορα έως ελεεινά ζευγάρια. Χα! Βγαίνω έξω λοιπόν σέρνοντας το αριστερό μου πόδι όπως έκανε ο Κέβιν Σπέισι στους «Συνήθεις Υπόπτους». Το γαμάτο ήταν όταν προσπάθησα να περάσω το δρόμο, είχε ανάψει πράσινο για τους πεζούς, κόκκινο για τους πεζούς κι εγώ ήμουν ακόμα στη μέση.
Το καλό ήταν ότι ήμουν σε δρόμο με πολλά παπουτσίδικα (Ιπποκράτους). Το κακό ήταν ότι δεν είχα μετρητά πάνω μου (και όχι, δεν έχω πιστωτική). Ωραία, πάμε στην κοντινότερη Εθνική να σηκώσουμε. Απόσταση τριών τετραγώνων την έκανα σε κανα εικοσάλεπτο. Φτάνω στο ΑΤΜ, βλέπω και στα 2 (είχε 2 μηχανήματα) το μήνυμα με το ανθρωπάκι που λυπάται να μας εξυπηρετήσει,λέει, αλλά θα είναι κοντά μας σε λίγο. Φορτώνανε τα μηχανάκια με λεφτά. Ωραία, λέω, θα περιμένουμε. Μετά από λίγο βγαίνει το παλικάρι της εταιρείας security, βάζει μέσα μία κάρτα, πληκτρολογεί τα ποσά αλλά το ΑΤΜ αρνιότανε να ακούσει. Ξαναμπαίνει μέσα, κάτι κάνει και μετά από λίγο το ΑΤΜ βγάζει το πολυπόθητο μηνυματάκι «βάλτε την κάρτα σας». Με το που πάω να τη βάλω ξαναβγαίνει το ανθρωπάκι με το περίλυπο ύφος. Ξαναπεριμένω, τίποτα.
Δε γαμείς, λέω, θα πληρώσω με την cash card αφού μου έχουν πει ότι γίνεται. Πάω σε μαγαζί, βρίσκω κάτι συμπαθητικά παπουτσάκια, πάω να πληρώσω, τζίφος… Μου λέει η κοπέλα «βάζετε κωδικό για να χρησιμοποιήσετε την κάρτα;» (μπαρδόν; Όχι μαντάμ, τη βάζουμε στο ΑΤΜ κι αυτό μας ρωτάει απευθείας πόσα φράγκα θέλουμε). «Ναι», απαντάω. «Α, δε γίνεται τότε. Δεν έχω το κατάλληλο μηχάνημα για τέτοιου είδους πληρωμές». Τι να έκανα; Δε γινόταν να σέρνομαι σαν το σαλιγκάρι όλη μέρα. Τους λέω «θα σας αφήσω εδώ τα πράγματά μου και θα πάω με τα καινούρια παπούτσια να σηκώσω λεφτά». Ευτυχώς ήταν καλοί άνθρωποι και το δέχτηκαν. Πάω στο ΑΤΜ της Εθνικής, το ανθρωπάκι ήταν ακόμα εκεί, στενοχωρημένο.
Ξαφνικά τρώω αναλαμπή ότι έχω και την κάρτα ανάληψης της Εμπορικής μαζί μου (είδες, άμα αλλάζεις δουλειές εκτός από εμπειρίες αποκτάς και πολλές κάρτες ανάληψης). Πάω στο ΑΤΜ της Εμπορικής, συνειδητοποιώ ότι έχω ξεχάσει τον κωδικό μια και πλέον δεν πολυχρησιμοποιώ την κάρτα. Βάζω τον κωδικό λάθος μία, δύο φορές, μετά βγάζω την κάρτα γιατί στις 3 λάθος καίγεσαι. Το ξανακάνω. Ωρέ, κοίτα να δεις, εγώ που δεν έχω ξεχάσει ποτέ pin ή password… Παίρνω τηλέφωνο το καμάρι μου που ήταν σπίτι μου, παραδόξως βρίσκει απευθείας το χαρτάκι με τον κωδικό (για να βρεις οτιδήποτε εκεί πρέπει να έχεις ή γερά νεύρα ή πολλή υπομονή ή να διαθέτεις κληρονομικό χάρισμα). Βάζω τρίτη φορά την κάρτα, με το σωστό pin αυτή τη φορά και μου λέει «Βάλατε 3 φορές λάθος κωδικό. Η κάρτα σας κρατήθηκε». Τώρα το θυμήθηκες μωρή μαλακία; Τόση ώρα δεν έβαζα λάθος pin; Γιατί αν μετράει τις φορές που βάζεις την κάρτα, την είχα βάλει 2 φορές άρα τώρα ήταν η τρίτη. Αν μετράει το σύνολο, είχα ήδη βάλει 4 φορές το pin, ας το θυμόταν νωρίτερα.
Μου λέει μια κυριούλα από πίσω «Πήγαινε μέσα και ζήτα τη». Πάω μέσα, άδεια η τράπεζα, λέω ρε παιδιά βοηθήστε με, μου έχουν συμβεί ένα σωρό αναποδιές από το πρωί, το και το, δώστε μου τουλάχιστον την κάρτα μου, έχω το σωστό pin τώρα…
Για να πάρω τη μεγαλόπρεπη απάντηση «Δυστυχώς δεν μπορούμε. Η Εμπορική έχει απεργία σήμερα και αύριο»
(!!!)
posted by aliel @ 5:13 μ.μ.
8 comments
