Γαμώ τα ιατρεία σας

Είμαι αγανακτισμένη. Τα έχω πάρει με τους γιατρούς και τις ταρίφες που χρεώνουν. Η αφορμή γι’ αυτό το post είναι η εξής ιστορία: Φίλη φίλης που μένει σε επαρχιακή πόλη παίρνει διαζύγιο. Σιγά το πράγμα, θα μου πείτε. Από αυτό το γάμο όμως προέκυψε κι ένα κοριτσάκι, ηλικία δεν ξέρω ακριβώς αλλά σίγουρα κάτω των 10. Η κοπέλα, μια και απ’ ότι κατάλαβα ο γάμος δεν έληξε με χαρές και πανηγύρια, θέλησε να απευθυνθεί σε παιδοψυχολόγο να τη βοηθήσει με το παιδί επειδή τον τελευταίο καιρό τα πράγματα στο σπίτι ήταν κάπως άσχημα και η μικρή βίωσε άσχημες στιγμές. Θέλει να ρωτήσει έναν «ειδικό» πώς να της το φέρει και τι να κάνει για να βοηθήσει το παιδί να το ξεπεράσει πιο εύκολα. Ρώτησε λοιπόν τη φίλη μου μια και η μητέρα της ξέρει ένα ζευγάρι γιατρών (παιδοψυχίατρος + παιδοψυχολόγος) «πόσο πάει το μαλλί». Η απάντηση ήταν αποστομωτική: «παίρνουμε 100 ευρώ την επίσκεψη αλλά επειδή είναι γνωστή σας θα της πάρουμε 90». Λαμπρά! Και τι είναι ρε τα ευρώ για έναν άνθρωπο με ένα χαμηλό μισθό; Χαμομήλια που φυτρώνουν άφθονα γύρω-γύρω; Δεν ξέρω το μισθό της κοπέλας αλλά από την περιγραφή της εργασίας της (δουλεύει σε κατάστημα) δεν πρέπει να παίρνει και πολλά. Ας πούμε ότι παίρνει 800 ευρώ. Είναι γυναίκα με ένα παιδί οπότε σίγουρα τα λεφτά δεν της φτάνουν ούτε για ζήτω. Εδώ τόσα λεφτά δε φτάνουν σε έναν άνθρωπο, φαντάσου σε 2 που απ’ ότι ξέρω τα έξοδα για ένα παιδί είναι υπέρογκα.

Και τι ζήτησε δηλαδή η κοπέλα; Να βοηθήσει το παιδάκι της, όπως θα έκανε κάθε σωστή κι ευσυνείδητη μάνα. Ρε αυτά σας μαθαίνουν στις Ιατρικές; Πώς να πιείτε το αίμα του κοσμάκη; Γι’ αυτό κάνετε τόσα χρόνια να βγείτε από κει μέσα; Εξειδικεύεστε στα πανωτόκια; Αν είναι έτσι να σκίσω τα πτυχία μου και να πάτε να γίνετε εσείς οικονομολόγοι! Κάθε χρόνος που τρώτε στη σχολή ισοδυναμεί με 10 ευρώ στην ταρίφα; Έτσι σας είπανε; Διότι, ως γνωστόν, όσον αφορά θέματα που έχουν το πρόθεμα «ψυχ-» δεν ξεμπερδεύεις με μία και δύο επισκέψεις. Δεν είναι σαν τον οφθαλμίατρο ή τον ΩΡΛ που συνήθως με 2 επισκέψεις είσαι κομπλέ (κι αυτό σε περίπτωση που δεν έχεις σοβαρό πρόβλημα, αλλιώς κι εκεί κλάφτα Χαράλαμπε). Όχι ότι οι χρεώσεις των άλλων γιατρών είναι νορμάλ (δεν έχω ακούσει πουθενά κάτω από 50 ευρώ την επίσκεψη). Μία φορά το χρόνο πρέπει να πας οδοντίατρο, οφθαλμίατρο, γυναικολόγο αν είσαι γυναίκα (+ να κάνεις τεστ ΠΑΠ). Αυτά είναι τα βασικά. Τώρα αν έχεις αλλεργίες, παθαίνεις αμυγδαλίτιδες και πρέπει να τρέχεις και σε επιπλέον γιατρούς, ας πρόσεχες. Και αν έχεις κάποιο χρόνιο ή σοβαρό πρόβλημα που χρειάζεται συστηματική παρακολούθηση μπορείς να πας να κόψεις το λαιμό σου αλλά μετά θα χρειαστούν λεφτά οι συγγενείς σου για την κηδεία.

Και μη μου πει κανείς μαλακίες του στυλ «υπάρχει και τι ΙΚΑ/ΣΙΚΑ/ΜΙΚΑ». Κατά πρώτον για να μπορέσεις υποτίθεται να κάνεις δουλειά με κάποιον ψυχολόγο/ψυχίατρο θα πρέπει ο άνθρωπος αυτός να σε εμπνέει. Υπάρχει περίπτωση ο γιατρός που διαθέτει το ταμείο σου να μη σου κάνει. Γιατί να μην μπορείς να διαλέξεις εσύ το γιατρό και μετά να στο καλύψει το ταμείο σου; Κατά δεύτερον, όποιος κακομοίρης είναι ασφαλισμένος εκεί (εμού συμπεριλαμβανόμενης) ξέρει τι πάει να πει «κλείνω ραντεβού στο ΙΚΑ». Παίρνεις τηλέφωνο επειδή έπαθες επιπεφυκίτιδα από τους φακούς κι έχει γίνει το μάτι σου τούμπανο και σου το κλείνουν μετά από ένα μήνα. Αποφασίζεις να πας εκεί σαν έκτακτο περιστατικό αλλά από τη στιγμή που δεν πεθαίνεις από τη στραβομάρα ο γιατρός δε σε δέχεται. Η πλάκα είναι αν σου σπάσει ο σκελετός. Μένεις γκαβός και ησυχάζεις. Από την άλλη αν πας σε δημόσιο νοσοκομείο (όπου γίνεται πάντα της καριόλας από τον κόσμο) και πάρεις κάποιο χαρτί για φάρμακα ή εξετάσεις, αν δε θες να τα πληρώσεις από την τσέπη σου πρέπει να πας στον αντίστοιχο γιατρό του ΙΚΑ και να σου τα ξαναγράψει. Ορίστε;

Το ανέκδοτο είναι όταν πρέπει να κάνεις μία εξέταση για κάποιο λόγο. Πέρσι μια φίλη μου χρειάστηκε να κάνει μία αξονική εγκεφάλου επειδή κατέρρευσε και για ένα μικρό χρονικό διάστημα (κάποιες ώρες) έπαθε κάτι σαν μπλακ άουτ. Έτρεχε από ‘δω, έτρεχε από ‘κει, το ραντεβού της το ‘κλεισαν για ένα μήνα μετά (μπορεί και παραπάνω – δε θυμάμαι), στο μεταξύ ξανάπαθε το μπλακ άουτ και τέτοια. Η μόνη της λύση ήταν να πάει να πληρώσει την αξονική. Και τότε ρε γιατί μας κρατάνε το γαμημένο το ΙΚΑ από το μισθό μας; Κι αν η κοπέλα είχε κάτι σοβαρό; (Ευτυχώς δεν είχε). Αλλά αν, λέω αν είχε;;;

Τελοσπάντων, ξέφυγα από το κυρίως θέμα μου που ήταν οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι. Και καλά, οι ψυχολόγοι δεν είναι γιατροί. Οι άλλοι όμως; Που θα έπρεπε να τιμούν τον όρκο του Ιπποκράτη σα να ήταν Ευαγγέλιο (τρόπος του λέγειν, βάλτε Κοράνι, Βέδες ή οτιδήποτε άλλο ανάλογα με την περίσταση). Να βοηθάνε το συνάνθρωπό τους να λύσει το πρόβλημά του και όχι να οδηγείται στην απελπισία. Δε λέω, άνθρωποι είναι κι αυτοί και πρέπει να δουλέψουνε για να ζήσουνε. Αλλά όχι τον κόσμο. Με έναν πρόχειρο υπολογισμό και με 100 ευρώ την επίσκεψη, βγάζεις 8*100=800 ευρώ την ημέρα. Επί 20 εργάσιμες μας κάνει 16.000 ευρώ το μήνα. Ρε δε *μπιπ* λέω γω. Και άντε, δε δουλεύει όλες τις ώρες της ημέρας το ιατρείο, να δουλεύει τις 6. Πάλι πολλά είναι. Και 4 σου λέω εγώ. Με 4 ώρες δουλειάς την ημέρα μπορείς να κάνεις κι άλλα πράγματα. Άσε που πολλοί γιατροί δουλεύουν και σε νοσοκομεία/κλινικές/whatever και έχουν και από κει εισόδημα. Το ότι αυτό είναι παράνομο δεν έχει καμία απολύτως σημασία.

Άντε γιατί τσαντίστηκα!!!

ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΩ

Όλους αυτούς που έχουν εταιρείες με παιχνίδια για PC, με κάρτες γραφικών και κάρτες ήχου!!! Το ποστ αυτό συνδέεται άμεσα με το προηγούμενο μια και τελικά αυτό που έφταιγε δεν ήταν το ότι το παιχνίδι ήταν σπασμένο αλλά το ότι η εταιρεία κατασκευής του δεν υποστηρίζει την κάρτα γραφικών που έχω (έτσι με ενημέρωσε το προσωπικό μου help desk αλλά και άλλα περιφερειακά help desks ηλικίας από 28-40). Το τι δοκίμασα δε λέγεται… Αλλαγή συμβατότητας μου είπανε να κάνω (όχι ότι κατάλαβα τι κάνει, πάντως το προσπάθησα), τι τους καινούριους drivers κατέβασα (κάποιος μου είπε ότι αν κατεβάσω νέους drivers για την κάρτα δε μας πειράζει που δεν το υποστηρίζει το παιχνίδι – δε μου φάνηκε λογικό αλλά όπως είπαμε δεν την κατέχω αυτή την επιστήμη, εγώ Οικονομολόγος τελείωσα. Όχι ότι κατέχω αυτή την επιστήμη αλλά λέμε τώρα), τι αλλαγή ανάλυσης έκανα… Τζίφος!

Μωρ’ τι μας λες; Σοβαρά; Και δηλαδή κάθε φορά που θα θέλουμε να παίξουμε ένα παιχνίδι θα πρέπει να έχουμε και τις αντίστοιχες κάρτες; Εντάξει, δεν είναι τελευταίας εσοδείας (το PC το πήρα τέλη του 2002 και για την εποχή του ήταν πολύ γαμάτο, είχε όλα τα τελευταία καλούδια) αλλά δεν είναι και του πεταματού!!! Είχα πάρει και μία επέκταση RAM τον προηγούμενο μήνα και ήμουνα πολύ χαρούμενη (δεν την είχα βάλει όπως είπα αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία). Και τώρα ξαφνικά αυτό. Από το πουθενά. Στα καλά καθούμενα. Άααααααντε μετά να βρεις τι κάρτα θα πάρω. Γιατί εγώ η άσχετη πού να βρω; Εσείς ξέρατε δηλαδή ότι αυτό που κοιτάμε είναι το core clock (ή αλλιώς engine clock) και όχι τα ΜΒ; Estarian δεν έχεις δικαίωμα απάντησης σε αυτή την ερώτηση. Το γελοίο του πράγματος είναι ότι δουλεύω σε εταιρεία πληροφορικής και όλοι οι ειδήμονες σε κάρτες αυτή την περίοδο λείπουν. Άρα, ποιος θα βρει; Σωστά, ο μακρυμάλλης με τα στιβαρά μπράτσα! (Μου τελειώνει το άρωμα :P). Μετά από λίγο ψάξιμο μου βρήκε μία σχετικά καλή την οποία ευελπιστούσα να βρω σε καλύτερη τιμή από κάναν προμηθευτή. Τελικά την έχει ένας αλλά στα 128ΜΒ και όχι στα 256ΜΒ που ήθελα. Και δεν ξέρω τι να κάνω τώρα… Αλλά γιατί ρε φίλε να αλλάξω κάρτα με το έτσι θέλω; Αφού αυτή που έχω τη δουλειά της την κάνει μία χαρά. Όοοοοοοοχι, κάθε τρεις και λίγο αλλάζουν οι απαιτήσεις των παιχνιδιών με αποτέλεσμα μετά από 3 χρόνια να θες καινούριο πισί (σχεδόν). Γιατί κύριέ μου, δε φτάνει να πάρεις καινούρια RAM, καινούρια κάρτα γραφικών και καινούρια κάρτα ήχου. Μπορεί κάτι απ’ όλα αυτά (ή και όλα αυτά μαζί) να μην κάνει για το motherboard που έχεις (αφού θέλεις τα καινούρια). Άρα; Άρα θέλουμε και καινούριο motherboard. Και μετά πιθανότατα και καινούριο επεξεργαστή. Ο σκληρός μπορεί να τη γλυτώσει, και το CD/DVD driver. Α! Ξέχασα το πληκτρολόγιο, το floppy και το ποντίκι, τα ηχεία, το μικρόφωνο και η κάμερα (προεραιτική). Δηλαδή σχεδόν ολόκληρο πισί. Και όλα αυτά για να περάσεις λίγες ώρες χαλάρωσης μαζί με μάγους, ξόρκια, πολεμιστές κλπ. Ρε δεν πάτε να γαμηθείτε λέω εγώ! (χμ… λάθος βρισιά! Ρε δεν πα να μη σας κάτσει ούτε θηλυκό – ή αρσενικό γούστα είναι αυτά – κουνούπι μέχρι τον αιώνα των άπαντα!!!!!!)

Και άντε και είσαι πορωμένος και τα δίνεις γιατί ο καθένας έχει το μεράκι του κι εσένα του πωρωμένου gamer είναι αυτό και, όσο να πεις, την αποσβεσούλα του θα την κάνει (τσάμπα τα πήραμε τα πτυχία;)! Μ’ εμάς τους υπόλοιπους που παίζουμε μία στο τόσο τι θα γίνει; Γιατί πρέπει να πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ των:

α) παίρνεις νέα κάρτα = ΣΚΑς λεφτά
β) δεν παίρνεις νέα κάρτα, πας και παίζεις σε ίντερνετ καφέ = ΣΚΑς λεφτά (και είναι και μαλακία, στην πρώτη περίπτωση σου μένει η κάρτα, εδώ σου μένει μόνο το άδειο πορτοφόλι)
γ) δεν παίζεις το παιχνίδι = ΣΚΑτα!!!!

Και στο μεταξύ δε μου έφταναν όλα αυτά, είπα να βάλω νερό στο κρασί μου και να παίξω το warcraft II (έχω και το ΙΙΙ αλλά είναι πολύ καρτούν) μέχρι να δω τι θα κάνω με την κάρτα. Το κατέβαζα 2 μέρες και χτες που πήγα να κάνω το setup μου λέει ωραία-ωραία ότι «δε βρίσκει το παιχνίδι στο cd rom driver» (αφού πέρασα το σίριαλ νάμπερ. Που κοντεύει να γίνει η δική μου η ζωή σήριαλ). Πώς να το βρεις ρε παλικάρι αφού το έχω αποθηκεύσει στο σκληρό; Την ίδια δουλειά δεν κάνει; Τηλέφωνο στο help desk: «έτσι κι έτσι». «Α», λέει το καμάρι μου, είναι επειδή έχεις Windows XP και το παιχνίδι είναι για ’98. Οκ, πάμε πάλι, αλλάζουμε συμβατότητα κλπ. Τίποτα. Δεν παίζει. «Φταίει το DOS γιατί μπλα μπλα μπλα» (δεν θυμάμαι και φυσικά δεν κατάλαβα), «θα σου στείλω ένα πρόγραμμα να το εγκαταστήσεις μπας και παίξει». Το στέλνει, μετά μου έδινε οδηγίες «γράψε αυτό, γράψε το άλλο» έγραφα κι εγώ η κακομοίρα… Τελειώνω κάποια στιγμή, πατάω setup και;;;; Παπάρια!!!
Εν ολίγοις: Το ένα το παιχνίδι δεν παίζει γιατί το PC μου είναι παλιό για τα γούστα του (του παιχνιδιού). Το άλλο δεν παίζει γιατί το PC μου είναι πολύ καινούριο για τα γούστα του. Ε ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!!! (Μήπως να γράψω εδώ τι σύστημα έχω να μου πει κάποιος που ξέρει ποια παιχνίδια ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να παίξω;;;)

Μάλλον θα καταλήξω με το Warcraft III (κατεβάζω το –σωστό ελπίζω- Battle for Middle Earth 1 αλλά κάποιο λόγο θα βρει κι αυτό για να μην παίξει (δε θα του αρέσει ο ανεμιστήρας/ το χρώμα της οθόνης/ το ασημί DVD πάνω στο άσπρο κουτί).

Ρε λες να πρέπει να το κόψω σε CD, να φταίει αυτό κι εγώ βρίζω τσάμπα τόση ώρα;;;

Ένα μέρος μίας τυπικής μέρας του γκαντέμη. Εμένα.

Το Σαββατοκύριακο πήγαμε στο Λουτράκι, περάσαμε μία χαρά με τα κοψίδια μας, τις ψητούρες μας, τα μπυρόνια μας κλπ. Μέχρι εδώ όλα καλά. Χτες έπρεπε να επιστρέψει ο καθένας στη βάση του, ας όψεται η άτιμη η κοινωνία που μας βάζει και δουλεύουμε και δεν μπορούμε να έχουμε Σαββατοκύριακα διάρκειας 2 εβδομάδων.
Τεσπά, τη θλίψη μου του τέλους του Σαββατοκύριακου ήρθε να απαλύνει ένα DVD (ναι, καλά διαβάσατε!). Το DVD με το καινούριο, υπέροχο παιχνιδάκι με τον αξιοσέβαστο τίτλο “Battle for Middle Earth II”. Για να καταλάβετε, την Κυριακή του Πάσχα όπου ο άλλος είχε νταγκλιάσει και την είχε πέσει για ύπνο από τις 11:30 μ.μ., εγώ άρχισα να παίζω και, ρε παιδί μου ένα παράξενο πράγμα, όταν αποφάσισα να νυστάξω είχε πια ξημερώσει!!! Για τέτοιο κόλλημα μιλάμε. Τεσπά, περίμενα να βρεθούμε πώς και πώς για να μου δώσει το παιχνίδι (και όχι μόνο, χεχεχε). Anyway, χτες γυρίζω κατά τις 10 στο σπίτι και λέω «ωραία, προλαβαίνουμε να παίξουμε μία πιστούλα». Κάνω εγκατάσταση το παιχνίδι, ήθελε κάποια, εχμ, σέτινγκς (καταλάβατε). Τα έφτιαξα όλα. Πάω να ξεκινήσω, φτιάχνω το χαρακτήρα μου και πάω να παίξω την πίστα… Χα! Μόλις έφτασε στο 97% μου λέει το καλό μου πισάκι ότι «η εφαρμογή game.dat παρουσίασε πρόβλημα». Μάλιστα… Παίρνω το μισοκοιμησμένο μωρό μου τηλέφωνο «το και το». «Τι RAM έχεις;» με ρωτάει. «256» απαντάω. «Αυτό φταίει, είναι πολύ βαρύ και δεν το σηκώνει».
Σημείωση: είχα αγοράσει μνήμη 512 αλλά δεν την είχα βάλει διότι έτσι όπως είναι το δωμάτιό μου και κυρίως ο χώρος του γραφείου, πισί κτλ, το να κάνεις δουλειά στο κουτί απαιτεί Ιώβια υπομονή, Ηράκλεια αντοχή και όραση Σούπερμαν (πολύ περιορισμένος ο χώρος και πολλά πράγματα πάνω στο κουτί). Κι επειδή ήθελα να πάρω κι ένα DVD-R έλεγα να περιμένω να ανοίξω το κουτί μια και καλή. Τέλος σημείωσης.
Αποφασίζω να βάλω τη RAM. Μόνη μου. Σιγά, λέω πόσο δύσκολο θα’ναι; Και παίρνω νυχτιάτικα το κατσαβίδι. Ξεβιδώνω τις βιδούλες ωραία-ωραία και πάω να βγάλω το κουτί. Τζίφος. Το κουτί δεν κουνιόταν ούτε για πλάκα. Κοιτάω για άλλες βίδες. Μπα. Ξαναπαίρνω τηλέφωνο. «Ζζζζζ ναι;;;». «Ξεβίδωσα το κουτί αλλά δεν ανοίγει, πόσες βίδες έχουν πια αυτά τα κωλό-κούτια γκριν γκριν γκριν». «… Μήπως βγαίνει συρταρωτό;» … «Αααααα, ναι (έπρεπε να το ξέρω εγώ αυτό;)». Βγάζω την αριστερή πλευρά και τα μάτια μου αντικρίζουν ένα χάος από καλωδιάκια και πλακετίτσες. Ωραία… Άντε να βρω που μπαίνει η κάρτα. Μετά από κανα μισάωρο αποτυχημένης συνεννόησης με το Στέφανο περί της διάταξης του πισιού μου αποφάσισα να βάλω την κάρτα εκεί που νόμιζα (είχε άλλη μία παρόμοια εκεί). Ναι αλλά πώς μπαίνει αυτή η μαλακία; Το προσωπικό μου help desk κάνει λόγο για κάτι πλαστικά στα οποία κουμπώνουν οι εγκοπές της κάρτας. Δεν έβλεπα, έπρεπε να πάρω το πισί αγκαλιά (λόγω περιορισμένου χώρου). Το παίρνω, τα βρίσκω αλλά η κάρτα κούμπωνε μόνο από τη μία μεριά. Με κόπο και ιδρώτα την έβαλα και ξαναέκλεισα το κουτί. Το έβαλα στη θέση του (μαζί με όλα τα παρελκόμενα – μπορεί να ακούγεται εύκολο αλλά οι μυημένοι που έχουν δει αυτό το δωμάτιο ξέρουν ότι απαιτεί πολύ κόπο) και κάθομαι επιτέλους να παίξω αφού έχω σκάσει στο μεταξύ στη Vodafone ένα σκασμό λεφτά. Ανοίγω το πισί, βλέπει την κάρτα, ωραία. Ξεκινάω το παιχνίδι όπου και διαπιστώνω ότι δεν παίζει το πληκτρολόγιο, από το τράβηγμα πριν βγήκε το βύσμα. Άντε να βρω πού μπαίνει (η πίσω μεριά του tower βλέπει τοίχο και είναι πολύ δύσκολο να μετακινηθεί) χωρίς να τα ξανακουνήσω όλα. Βρίσκω μία τρύπα, δεν έμπαινε, προσπαθώ σε μία άλλη που μου άρεσε και από την πολλή πίεση ακούω ένα «κρακ» και βλέπω ότι έχει σπάσει ένα δοντάκι. Για να μην κάνω μεγαλύτερη ζημιά αποφασίζω να ξαναβγάλω το κουτί έξω. Το βγάζω έξω αλλά έπρεπε να τραβήξω και το καλώδιο του πληκτρολογίου να δω τις πταίει. Βρίσκω τη σωστή θέση. Ναι αλλά γιατί δεν μπαίνει; Κοιτάω, έχουν στραβώσει τα συρματάκια. Τα ισιώνω με βάση το αντίστοιχο βύσμα του ποντικιου και χρησιμοποιώντας ένα μηχανικό μολύβι. Μπαίνει και χωρίς το πλαστικούλι που έσπασε. Άντε να ξαναβάλω το κουτί πίσω (με τα τσουμπλέκια του) και να περάσω και το καλώδιο από το πληκτρολόγιο για να φτάνει. Αφού η ώρα έχει πάει 12:30 από τις 10 που παλεύω (ξυπνάω στις 7 υποτίθεται) λέω «δε γαμείς, θα παίξω, μία η μνήμη, μία το πληκτρλόγιο, τόσο κόπο έχω κάνει».
Και το ξανανοίγω. Και το ξαναφορτώνω. Και μου βγάζει πάλι το ίδιο μήνυμααααααααααααααααααααα!!!!!
Σιχτίρ!