Ρε πού ζούμε ρε...

Το απόγευμα είχα πάει με τη φίλη μου την Κική για καφέ στη Φωκίωνος. Και πάνω που σκεφτόμουνα να ξαναγράψω σ' αυτό το έρημο blog κάνοντας μια συγκριτική ανάλυση του "Επίλεκτον" σε σχέση με παλαιότερα ο καλός Θεούλης είπε να μου δώσει και άλλη μία αφορμή. Οι εντυπώσεις από την καφετέρια μπορούν να περιμένουν....

Πίνουμε λοιπόν το καφεδάκι μας (σοκολάτες δηλαδή), παίξαμε το ταβλάκι μας (τον ήπια κανονικά) και ξεκινήσαμε για το σινεμά να δούμε το "Volver" του Αλμοδόβαρ. Πολύ ωραία ταινία, να πάτε. Κατεβαίνουμε λοιπόν στην Πατησίων και το κόβουμε ποδαράτο μέχρι το "Αλεξάνδρα". Η Κική πρότεινε να πάμε με συγκοινωνία αλλά όοοοοοχι, εγώ ήθελα να περπατήσουμε και λίγο, τρομάρα μου. Εκεί που πάμε λοιπόν, περιχαρείς και σταματώντας κάθε τόσο στα παπουτσάδικα (είναι πιο ωραίο να κοιτάς τις βιτρίνες βράδυ) παίρνω πρέφα στ' αριστερά μου έναν τύπο σταματημένο σ' αυτά τα εξαίσια κάγκελα του Αβραμόπουλου, με την πλάτη προς την Πατησίων. Δεν ξέρω τι με έκανε να τον κοιτάξω αλλά συνειδητοποίησα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Το ένα του χέρι κινούνταν ρυθμικά. Πολύ ρυθμικά για την ακρίβεια. Κοιτάω καλύτερα (λοξά, μη μας πάρει και χαμπάρι) και τι να δω!!! Ο τύπος την είχε βγάλει κανονικά έξω και την έπαιζε, 10 η ώρα το βράδυ, σε ένα δρόμο με πολλή κίνηση, τόσο από αυτοκίνητα όσο και από ανθρώπους και δεν του έλεγε κανείς ΤΙ ΠΟ ΤΑ!!! Και καλά, εμείς ήμαστε 2 γυναίκες, λες "άσε μη μου βγάλει κανά σουγιά". Οι άλλοι όμως;;; Δεν τον πήρε κανείς χαμπάρι;

Εμ βέβαια, ο Δήμος ξέρει να πληρώνει την αστυνομία μόνο για να κυνηγάει τους λαθρομετανάστες μην πάει και πουλήσουν την πραμάτεια τους μια και δεν έχουν άδεια λειτουργίας (κοινώς δε σκάνε φόρους κτλ.) και όχι για να προστατεύει τον κοσμάκη 100 μέτρα πιο πέρα. (Για να μην μπερδεύεστε, την Αστυνομία την είχα δει στις 6 το απόγευμα). Τσαντίστηκα πάρα πολύ. Με την αστυνομία, με το Δήμο, με την αναισθησία των ανθρώπων, με το απίστευτο θράσος του τύπου, με όλα... (καλά, πόσο φρίκουλο μπορεί να είσαι για να φτιάχνεσαι με τους περαστικούς στην Πατησίων;;;)

Εγώ ήθελα να πάμε να του την πούμε αλλά η Κική είχε αντίθετη γνώμη. Θα μου πεις, μπορούσαμε να πάμε στην Αστυνομία. Δεν ξέρω γιατί δεν πήγαμε τελικά. Ή μάλλον ξέρω. Θα χάναμε την ευκαιρία να δούμε ταινία για δεύτερη φορά μαζί (μόνες μας) μετά από 15 χρόνια (αισχρή δικαιολογία, το ξέρω). Άσε που μέχρι να τους φωνάζαμε ο τύπος πολύ πιθανό να την είχε κοπανήσει και να βρίσκαμε και τον μπελά μας από πάνω...

Και για να επιστρέψω στην αρχική αφορμή αυτού του ποστ, στενοχωρήθηκα πολύ που στο "Επίλεκτον" δε βρίσκεις πια επιτραπέζια για να παίξεις... Εκεί μεγαλώσαμε, φάγαμε τα νιάτα μας με το τρίβιαλ και τώρα πια δεν έχει τίποτα. Μόνο τάβλι και από αυτά τα μισά διαλυμμένα. Κρίμα...

By the way, αν ξέρει κάποιος καφετέριες στην Αθήνα με παιχνιδάκια ας μου τα πει κι εμένα. Εκτός από το "Studio" στα Εξάρχεια με την απίστευτη σοκολάτα φουντούκι δεν ξέρω κάποιο άλλο...