Ένα μέρος μίας τυπικής μέρας του γκαντέμη. Εμένα.

Το Σαββατοκύριακο πήγαμε στο Λουτράκι, περάσαμε μία χαρά με τα κοψίδια μας, τις ψητούρες μας, τα μπυρόνια μας κλπ. Μέχρι εδώ όλα καλά. Χτες έπρεπε να επιστρέψει ο καθένας στη βάση του, ας όψεται η άτιμη η κοινωνία που μας βάζει και δουλεύουμε και δεν μπορούμε να έχουμε Σαββατοκύριακα διάρκειας 2 εβδομάδων.
Τεσπά, τη θλίψη μου του τέλους του Σαββατοκύριακου ήρθε να απαλύνει ένα DVD (ναι, καλά διαβάσατε!). Το DVD με το καινούριο, υπέροχο παιχνιδάκι με τον αξιοσέβαστο τίτλο “Battle for Middle Earth II”. Για να καταλάβετε, την Κυριακή του Πάσχα όπου ο άλλος είχε νταγκλιάσει και την είχε πέσει για ύπνο από τις 11:30 μ.μ., εγώ άρχισα να παίζω και, ρε παιδί μου ένα παράξενο πράγμα, όταν αποφάσισα να νυστάξω είχε πια ξημερώσει!!! Για τέτοιο κόλλημα μιλάμε. Τεσπά, περίμενα να βρεθούμε πώς και πώς για να μου δώσει το παιχνίδι (και όχι μόνο, χεχεχε). Anyway, χτες γυρίζω κατά τις 10 στο σπίτι και λέω «ωραία, προλαβαίνουμε να παίξουμε μία πιστούλα». Κάνω εγκατάσταση το παιχνίδι, ήθελε κάποια, εχμ, σέτινγκς (καταλάβατε). Τα έφτιαξα όλα. Πάω να ξεκινήσω, φτιάχνω το χαρακτήρα μου και πάω να παίξω την πίστα… Χα! Μόλις έφτασε στο 97% μου λέει το καλό μου πισάκι ότι «η εφαρμογή game.dat παρουσίασε πρόβλημα». Μάλιστα… Παίρνω το μισοκοιμησμένο μωρό μου τηλέφωνο «το και το». «Τι RAM έχεις;» με ρωτάει. «256» απαντάω. «Αυτό φταίει, είναι πολύ βαρύ και δεν το σηκώνει».
Σημείωση: είχα αγοράσει μνήμη 512 αλλά δεν την είχα βάλει διότι έτσι όπως είναι το δωμάτιό μου και κυρίως ο χώρος του γραφείου, πισί κτλ, το να κάνεις δουλειά στο κουτί απαιτεί Ιώβια υπομονή, Ηράκλεια αντοχή και όραση Σούπερμαν (πολύ περιορισμένος ο χώρος και πολλά πράγματα πάνω στο κουτί). Κι επειδή ήθελα να πάρω κι ένα DVD-R έλεγα να περιμένω να ανοίξω το κουτί μια και καλή. Τέλος σημείωσης.
Αποφασίζω να βάλω τη RAM. Μόνη μου. Σιγά, λέω πόσο δύσκολο θα’ναι; Και παίρνω νυχτιάτικα το κατσαβίδι. Ξεβιδώνω τις βιδούλες ωραία-ωραία και πάω να βγάλω το κουτί. Τζίφος. Το κουτί δεν κουνιόταν ούτε για πλάκα. Κοιτάω για άλλες βίδες. Μπα. Ξαναπαίρνω τηλέφωνο. «Ζζζζζ ναι;;;». «Ξεβίδωσα το κουτί αλλά δεν ανοίγει, πόσες βίδες έχουν πια αυτά τα κωλό-κούτια γκριν γκριν γκριν». «… Μήπως βγαίνει συρταρωτό;» … «Αααααα, ναι (έπρεπε να το ξέρω εγώ αυτό;)». Βγάζω την αριστερή πλευρά και τα μάτια μου αντικρίζουν ένα χάος από καλωδιάκια και πλακετίτσες. Ωραία… Άντε να βρω που μπαίνει η κάρτα. Μετά από κανα μισάωρο αποτυχημένης συνεννόησης με το Στέφανο περί της διάταξης του πισιού μου αποφάσισα να βάλω την κάρτα εκεί που νόμιζα (είχε άλλη μία παρόμοια εκεί). Ναι αλλά πώς μπαίνει αυτή η μαλακία; Το προσωπικό μου help desk κάνει λόγο για κάτι πλαστικά στα οποία κουμπώνουν οι εγκοπές της κάρτας. Δεν έβλεπα, έπρεπε να πάρω το πισί αγκαλιά (λόγω περιορισμένου χώρου). Το παίρνω, τα βρίσκω αλλά η κάρτα κούμπωνε μόνο από τη μία μεριά. Με κόπο και ιδρώτα την έβαλα και ξαναέκλεισα το κουτί. Το έβαλα στη θέση του (μαζί με όλα τα παρελκόμενα – μπορεί να ακούγεται εύκολο αλλά οι μυημένοι που έχουν δει αυτό το δωμάτιο ξέρουν ότι απαιτεί πολύ κόπο) και κάθομαι επιτέλους να παίξω αφού έχω σκάσει στο μεταξύ στη Vodafone ένα σκασμό λεφτά. Ανοίγω το πισί, βλέπει την κάρτα, ωραία. Ξεκινάω το παιχνίδι όπου και διαπιστώνω ότι δεν παίζει το πληκτρολόγιο, από το τράβηγμα πριν βγήκε το βύσμα. Άντε να βρω πού μπαίνει (η πίσω μεριά του tower βλέπει τοίχο και είναι πολύ δύσκολο να μετακινηθεί) χωρίς να τα ξανακουνήσω όλα. Βρίσκω μία τρύπα, δεν έμπαινε, προσπαθώ σε μία άλλη που μου άρεσε και από την πολλή πίεση ακούω ένα «κρακ» και βλέπω ότι έχει σπάσει ένα δοντάκι. Για να μην κάνω μεγαλύτερη ζημιά αποφασίζω να ξαναβγάλω το κουτί έξω. Το βγάζω έξω αλλά έπρεπε να τραβήξω και το καλώδιο του πληκτρολογίου να δω τις πταίει. Βρίσκω τη σωστή θέση. Ναι αλλά γιατί δεν μπαίνει; Κοιτάω, έχουν στραβώσει τα συρματάκια. Τα ισιώνω με βάση το αντίστοιχο βύσμα του ποντικιου και χρησιμοποιώντας ένα μηχανικό μολύβι. Μπαίνει και χωρίς το πλαστικούλι που έσπασε. Άντε να ξαναβάλω το κουτί πίσω (με τα τσουμπλέκια του) και να περάσω και το καλώδιο από το πληκτρολόγιο για να φτάνει. Αφού η ώρα έχει πάει 12:30 από τις 10 που παλεύω (ξυπνάω στις 7 υποτίθεται) λέω «δε γαμείς, θα παίξω, μία η μνήμη, μία το πληκτρλόγιο, τόσο κόπο έχω κάνει».
Και το ξανανοίγω. Και το ξαναφορτώνω. Και μου βγάζει πάλι το ίδιο μήνυμααααααααααααααααααααα!!!!!
Σιχτίρ!