Αθάνατο Ελληνικό Δημόσιο ή Πώς Να Γίνουν Τα Νεύρα Σας Κρόσια

Τελικά εμένα αυτό το βλογ μάλλον μου προκύπτει βήμα αγανάκτησης (βλογ=βρίσε λαέ όπως γουστάρεις) μια και όποτε έχω κάτι θυμάμαι να το εμπλουτίσω. Η σημερινή μου περιπέτεια έχει να κάνει με κάτι πολύ πρωτότυπο, που λέγεται «Το Ελληνικό Δημόσιο και οι Διαδικασίες του» (θα πω καμιά κουβέντα).

Ως γνωστόν, είμαι μία ταπεινή και φτωχιά οικονομολόγα η οποία ψάχνει για ένα καλύτερο μέλλον όπως όλοι (ή τουλάχιστον οι περισσότεροι) νέοι της εποχής. Αποφάσισα λοιπόν να πάω να κάνω αίτηση για ωρομίσθια/αναπληρώτρια εκπαιδευτικός. Καλά να πάθω.

Εντάξει, η χαρτούρα δεν είχε και πολύ τρέξιμο, μόνο μία βόλτα μέχρι τα ΚΕΠ (και με φωτοτυπίες δικές μας, σιγά μη χρεωθεί το Ελληνικό Δημόσιο για έντυπα που ΑΥΤΟ χρειάζεται και που δεν κάνει τον κόπο να τα μαζέψει μόνο του μέσω ενδο-υπηρεσιακής επικοινωνίας) αρκεί να είχες από πριν τα πρωτότυπα, αλλιώς θα έπρεπε να περάσεις μία βόλτα από το Πανεπιστήμιο και μία από την Εφορία. Πάει καλά αυτό. Το φίλτατο Υπουργείο Παιδείας μας ενημέρωσε ότι μπορούμε να πάμε να κάνουμε την αίτηση σε οποιοδήποτε γραφείο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης γουστάρει ο καθένας. Εγώ γούσταρα του κέντρου μια και από εκεί περνάω για να πάω στη δουλειά μου. Παίρνω χτες τηλέφωνο να ρωτήσω τι ώρα θα πρέπει να πάω και μου λέει η κυριούλα που τα σήκωσε: "Για τι πράγμα ενδιαφέρεστε;" "Για αίτηση αναπληρώτριας/ωρομίσθιας" απαντάω. "Θα έρθετε μετά τις 08:30", μου λέει. Πάω κι εγώ η κακομοίρα στις 08:30 (9 έπρεπε να είμαι γραφείο, στον Αγ. Δημήτριο). Κόσμος, κακό, βρίσκω μία κοπέλα που περίμενε και μου λέει "Α, εγώ έχω έρθει από τις 8 παρά 10 (η ώρα είχε πάει 9 παρά τέταρτο στο μεταξύ) και γράψαμε τα ονόματά μας σε μία λίστα, πήραμε αριθμό προτεραιότητας και τώρα περιμένουμε. Κρατάνε πολλή ώρα τον καθένα εκεί μέσα." (γκρρρρ). Η κοπέλα είχε τον αριθμό 8 (και νομίζω ότι είδα και κάποιον με το Νο5 να περιμένει). "Τον ήπιαμε", είπα, κι έφυγα. Μετά σκέφτηκα να πάω (αύριο πια) στο γραφείο δευτεροβάθμιας του Αλίμου μια και αυτό είναι κοντά στη δουλειά μου. Εκεί μου είπανε ότι "εμείς δε δεχόμαστε ΠΕ09, να πάτε στης Ν. Σμύρνης". Παίρνω τηλέφωνο στης Νέας Σμύρνης και μου λένε "αιτήσεις δεχόμαστε μόνο μεταξύ 11-2". (και καλά τότε ανοίγει το σύστημα. Ου ρεεεεεε!) Τι λέτε μανδάμ; Σοβαρά; Δηλαδή για μία κωλο-αίτηση πρέπει να πάρω 1 μέρα άδεια; Τι εξυπνάδες είναι αυτές; Κι αν δεν μπορώ και δεν έχω κάποιον να μου κάνει την αίτηση θα μείνω εκτός; Ωραίο σύστημα, να το χαίρεστε!!!!

Στο μεταξύ έχω χώσει και τον Estarian να κάνει το γραμματέα γιατί δεν μπορώ να κάνω κάποια πράγματα εγώ από το γραφείο. Παίρνει λοιπόν για 372η φορά στο γραφείο δευτεροβάθμιας «το και το, δουλεύουμε ρε παιδιά» και λέει μία άλλη κυριούλα «άμαν είναι έτσι να έρθετε από τις 7 να πάρετε σειρά προτεραιότητας» (για μία αίτηση που αρχίζει στις 08:30). Η πλάκα είναι ότι θέλω να κάνω και άλλη μία αίτηση (πάλι εκεί) για την οποία λέει η ταμπέλα ότι «αιτήσεις για το τάδε γίνονται 9-3». Δηλαδή; Άλλο ένα 2ωρο; Θα πάρω κανά βιβλίο μαζί μου, νερό, καφέ, αντίσκηνο, sleeping bag και δε συμμαζεύεται.

Δε θέλω να σκέφτομαι τι με περιμένει με κάτι άλλες αιτήσεις που έχω να κάνω σε άλλους φορείς…

Άσχετο: Φεύγοντας από κει ζαλισμένη από το σοκ και τον κόσμο, βλέπω μία γνωστή μου, πιάνουμε κουβέντα όλο χαρά «ρε συ τι κάνεις, καλά, κλπ», τα γνωστά. Κάποια στιγμή της λέω «βλέπεις κανέναν από το σχολείο; Εγώ βλέπω την τάδε και τη δείνα». Και αυτή η χαζή δε γυρνάει να μου πει «τι λες ρε νούμερο, πιο σχολείο, από τη χορωδία του Πανεπιστημίου γνωριζόμαστε» (μπερδεύτηκα ρε παιδιά, θυμήθηκα το όνομά της αλλά μπέρδεψα την προέλευση) και με κοιτάει με ένα βλέμμα απορίας και συμπάθειας (το-κακόμοιρο-το-κροκοδειλάκι) ταυτόχρονα. Αφού φύγαμε συνειδητοποίησα τη μαλακία μου και γέλαγα μόνη μου στο δρόμο. Εμ κι αυτή η Χριστιανή δε μίλαγε…